Hannover, 1990 r.

"Szymon Urbański, tworząc w oparciu o czysty instynkt, znalazł nowy sposób na promocję i wylansowanie odwiecznego splotu codziennego istnienia z poszukiwaniami artystycznymi, znalazł własną, osobistą `manierę`, którą niewątpliwie możemy określić jako świadomą, ironiczną, wybuchową, czasami wręcz okrutną, której jednak nie możemy odmówić ciepłej i pewnej siebie bezpośredniości; rodzaj ekspresji dalekiej od wzniecania niewinnych złudzeń o rzeczywistości naszego życia, z którym mierzy się jednak, nie rezygnując z prerogatyw i niezależności malarstwa.
Prawdziwe odkrycie Urbańskiego polega nie na odnalezieniu i sprecyzowaniu określonych konstelacji semiotycznych instrumentów (które mniej lub bardziej wykazują się ścisłym pokrewieństwem z tymi, które cechowały, przed przypływem neogeometrycznej i neokonceptualnej fali, wszelkie jak najdalej posunięte poszukiwania drugiej połowy lat 80.), lecz na wyczuciu możliwości nadania wymienionym instrumentom wyjątkowych wartości semantycznych, umożliwiających dostrzeżenie horyzontów sensu znacznie głębszych i bardziej intensywnych od tych już funkcjonujących i zastosowanych przez innych. (...)
Z jednej strony Urbański jak wszyscy najbardziej świadomi artyści jego pokolenia odczuwa głęboko problem nieadekwatności języka malarskiego do potrzeby prawdy i transcendencji charakterystycznej dla naszego schyłku wieku i w związku z tym, odrzucając wszelką pokusę ontologiczną, reaguje, nieprawdopodobnie przyspieszając bieg ku nowym i mocniejszym rodzajom znaczenia, z drugiej zaś, dokonując tego, zdaje sobie sprawę z tego, że postawa artysty dzisiaj jest związana z ogromną odpowiedzialnością, a jednocześnie wystawiona na ogromną frustrację. Zwłaszcza w jego kraju, w którym progresywne przyjęcie zachodniego modelu niesie ze sobą całą serię zmian w zachowaniu zbiorowym, które dla wielu staną się wstrząsem. Czy `szarzy`, `zzerowani`, ale pełni `godności` ludzie, których dostrzega przez okno, będą zdolni zachować w sposób trwały tę naturalną prostotę oceny, bez której nie byliby w stanie dożyć dnia dzisiejszego? Czy w dniu dzisiejszym już dostrzegają jutro? Czy zaczęli rozpoznawać, ukryte za wydarzeniami i zachodzącymi zmianami, wieczne siły historii, które już się układają w całość i dostosowują do nowej sytuacji wraz ze wszystkimi złymi cechami endemicznymi człowieczej osobowości? Artysta przyzwyczajony przez własne powołanie do widzenia poza pozorami i szukania wyjątkowych położeń, niezbędnych mu do zaostrzenia wrażliwości, z łatwością dostrzega we frenetycznym spektaklu obrazów wszystko to, przed czym trzeba i będzie trzeba się bronić, i roztropnie włącza je na listę przedmiotów, którym należy oponować.
Czy to przesłanie dotrze do jego publiczności? Lub inaczej: jaka będzie jego publiczność? (...) W obecności takich argumentów należy postulować idealną syntonię, i na odwrót - zarejestrować każdą formę ekspresji w wyższej tonacji. Nie należy więc się dziwić, że tam, gdzie potrzeba bezpośredniego kontaktu, staje się czymś rozdzierającym, humor przyjmuje tony sarkastyczne, zmysł obserwacji staje się bezlitosny, a jasność widzenia przemienia się w pesymizm i tak dalej" (Paolo Balmas, [w:] Due Luci: Emilio d`Elia, Szymon Urbański, Rzym 1991, s. 19-21).



W latach 1983-84 studiował w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Swoją artystyczną edukację kontynuował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1988 roku otrzymał dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. W 1987 był autorem monumentalnego malowidła na podporach i filarach mostu Grota-Roweckiego w Warszawie. Za tę pracę otrzymał Nagrodę im. H. Stażewskiego, za najlepszą aranżację malarską w przestrzeni, przyznaną przez Fundację Egit. W tym samym roku zadebiutował na wystawie zorganizowanej przez A. Bonarskiego w dawnych Zakładach Norblina w Warszawie. W 1989 rozpoczął współpracę z krakowska Galerią Zderzak. W latach 1989-1998 współpracował z Galerią Spicchi dell`Este w Rzymie. Jego prace wystawiane były na wystawie R. Ziarkiewicza "Raj utracony" w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie (1990). W 2011 związał się z Domem Aukcyjnym Abbey House S.A.