„W roku 1988 zrobił błyskotliwy dyplom, przypomniany niedawno na wystawie z okazji 100-lecia ASP. Każdy obraz był krzykiem przerażenia otaczającym go światem. Dramat artysty i człowieka wpisywał się w ówczesne paradygmaty sztuki i oczekiwania rynku. Gładko wszedł w życie artystyczne stolicy, odniósł sukces w Rzymie, dokąd trafił dzięki galerii Spicchi dell’Este. I znikł. Odjechał. Utracił kontakt z rzeczywistością i samym sobą na wiele lat. (…) Szymon Urbański wrócił i szuka ścieżki wiodącej od świata, który pozostawił do tego, w jakim żyjemy dzisiaj. Szuka dla siebie miejsca na scenie zajętej już przez innych aktorów, grających w innym przedstawieniu. Warto więc pamiętać, że w tym teatrze scena jest obrotowa. Oferta rzeźnika, że przyjmie na mięso może dotyczyć każdego. Nawet tych, którzy nie będą musieli nas opuścić na wiele lat”.
Anda Rottenberg, „Zatrudnimy na mięso”, „Lub czasopismo”, marzec 2005, s.11. 



„Spotęgowanie okrucieństwa i ohydy w obrazach Urbańskiego działało wstrząsowo. Wywoływało odruchy braterstwa i ekspiacji, skierowane, może nawet wbrew zamiarom artysty, ku niemu personalnie, a przeciw złu które malował. Bowiem Urbański nie pasuje do schematu peintre maudit. Między mrocznymi ekstremami własnej wyobraźni a przychylnym, acz zatroskanym zainteresowaniem otoczenia jest miejsce dla zwykłej egzystencji młodego człowieka wśród rodziny, wśród codziennych niedogodności, wreszcie- w zawodzie, który niezmiernie poważnie traktuje. Świadczy o tym fakt, że w niedługiej przecież twórczości Urbańśkiego da się wyśledzić i wyróżnić mikropodziały, będące tyleż dowodem, co zapowiedzią poważnych poszukiwań artystycznych”.
Maryla Sitkowska, Eyeshot, W polu widzenia, 1991, s. 38. 



„Opuścił pokład codzienności, wszedł głębiej w siebie, może nawet zamknął się w sobie, odciął się od świata, odgrodził klasztornym murem. (...) Szymon Urbański powołał do istnienia "klasztor sztuki", twór własnej duchowości, rodzaj świeckiego zakonu dla artysty, dla siebie samego. (...) W końcu zdecydował się na bardzo specyficzną służbę duchowi - pędzlem i farbami. A w tak pojmowanej misji najważniejsze są obrazy, a te wydają się znakomite. Lapidarne, mocne formy, zdecydowane kolory i rygor malarskich obramowań, które są stałym fragmentem wszystkich malarskich kompozycji to ich wyróżnik, może najważniejszy. Nawiązują do różnych stylistyk, ale zawsze, mieszczą się w programie artystyczno-duchowo-samotniczej wizji Szymona Urbańskiego. Wizji, która teraz, dość nieoczekiwanie zjawia się przed naszymi oczami, jakby bezbronna, wystawiona poza murami wewnętrznego claustrum artysty i wydana na spojrzenia widzów. Teraz wszystko zależy od tego spojrzenia".
Bogusław Deptuła, Culture.pl- o wystawie „Nowe obrazy” w Galerii Krytyków Pokaz, 2002 r.



„To, co Urbański podsuwa pod twarz widzowi w swoich obrazach, krytyk sprzed lat nazwałby Polską jakiej nie ma. Malarstwo to - jeśli je potraktować jako pewną całość - wyraża sprzeciw wobec wszystkiego właściwie, co artystę otaczało, odkąd zaczął rejestrować rzeczywistość. Jest bieda, bezwzględność, brzydota pejzażu i brzydota ludzi, ich tandetna minoderia i wulgarność obyczajów. W świecie jakiego nie ma zbrodnia ma wymiar trywialny, jest żenującym procederem, który nie ma nic wspólnego z dramatem. Z tego punktu widzenia twórczość Urbańskiego jest zastanawiająco bliska opowiadaniom Marka Hłaski, nazywanego polskim Jamesem Dean’em i ukazującego życie poza etyką w literaturze zrodzonej z buntu. To wszakże, co dla Hłaski jest dramatem, w obrazach Urbańskiego zamienia się w groteskę. Co tam było buntem - tutaj jest pogardą. Bunt bowiem zbyt już dzisiaj spowszedniał. Za chwilę wyleczymy się z polskiego syndromu. Artysta pozostanie sam wobec misji na którą się zgodził i która wyznacza jego los. Reszta to sprawa talentu”.
Anda Rottenberg, Galleria Spicchi dell’Este- Due Luci- Emilio D’Elia, Szymon Urbański, s. 23.

„Urbański wzrusza i zaskakuje, angażując nas w swoje totalnie złe samopoczucie, gdzie nadzieja nie występuje nawet jako złudzenie, ponieważ rozpacz stworzyła pustynię na swój obraz i podobieństwo. Po suchym piasku komunizmu mamy do czynienia z piaskiem wypalonym, bo skończył się świat wartości bardziej lub mniej śmiesznych, fałszywych, z tuzinkowego tworzywa. Pozostaje jedynie ‘chora‘ jednostka, wyczerpana do tego stopnia, że nie potrafi już reagować, przeciwstawić się, walczyć. Jej jedyną szansą jest zaciśnięcie zębów, sarkazm, pogarda, autoironiczna odmowa. Bomba anarchisty wybucha w żołądku, siejąc nie śmierć i zniszczenie, ale pogardliwy i cuchnący humor”.
Giancarlo Lehner

Ważniejsze wystawy indywidualne
2002 - Nowe obrazy, Galeria Krytyków Pokaz, Warszawa
1992 - Galerie Ariadne (z Pawłem Kowalewskim), Vienna
1991 - Na schodach, Galeria Zachęta, Warszawa
1990 - udział w warsztatach malarskich Sommeratelier, Hanower 
Galleria Spicchi dell’Este, Rzym 

1989 - Tra-la-la, SARP, Warszawa 

1989 - O Jezus Maria, BWA, Puławy 

1989 - Polonez, Galeria Dziekanka, Warszawa 

1989 - Gaz do dechy, Galeria Zderzak, Kraków 


Ważniejsze wystawy zbiorowe
2012 - Uśpiony kapitał, Muzeum Pałacu w Wilanowie, Warszawa
2004 - Powinność i bunt, Zachęta, Warszawa
2001 - Bieg czerwonych ludzi, Galeria Zderzak, Kraków 

2001 - Obraz roku, Królikarnia, Warszawa 

1996 - Villaggio Globale happening (z udziałem obrazów artysty), Rzym

1995 - Rysunek, pierwszy zapis, Królikarnia, Warszawa
1991 - Polski szyk, Zachęta, Warszawa; Kunst Europa, Bonn; W polu widzenia, Kopenhaga; Raj utracony. Sztuka polska po roku 1949 i 1989, CSW, Warszawa
1989 - Na obraz i podobieństwo, Dawne Zakłady Norblina, Warszawa; Polak, Niemiec, Rosjanin, Dawne Zakłady Norblina, Warszawa; Dom, BWA, Suwałki 

1988 - Wystawa młodego malarstwa z Polski, Praga, Budapeszt, Sztokholm, Berlin Wschodni

1987 - Co słychać, Dawne Zakłady Norblina, Warszawa