Ból, 2006/2008 r.

"W świecie, "jakiego nie ma", zbrodnia ma wymiar trywialny, jest żenującym procederem, który nie ma nic wspólnego z dramatem. Z tego punktu widzenia twórczość Urbańskiego jest zastanawiająco bliska opowiadaniom Hłaski, nazywanego polskim Jamesem Deanem i ukazującego "życie poza etyką" w literaturze zrodzonej z buntu. To wszakże, co u Hłaski jest jednak dramatem, w obrazach Urbańskiego zamienia się w groteskę. Co tam było buntem - tutaj jest pogardą".
Anda Rottenberg, 1990, [w:] katalog wystawy Spicchi dell`Est, Rzym 1991

Artysta latach 1983 - 1984 studiował w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Swoją artystyczną edukację kontynuował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie, gdzie w 1988 roku otrzymał dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Debiutował w drugiej połowie lat 80. i szybko został okrzyknięty jednym z "nowych dzikich". W 1987 był autorem monumentalnego malowidła na podporach i filarach mostu Grota-Roweckiego w Warszawie. Za tę pracę otrzymał Nagrodę im. H. Stażewskiego, za najlepszą aranżację malarską w przestrzeni, przyznaną przez Fundację Egit. W tym samym roku zadebiutował na wystawie zorganizowanej przez Andrzeja Bonarskiego w dawnych Zakładach Norblina w Warszawie. W 1989 rozpoczął współpracę z krakowską Galerią Zderzak. W latach 1989-1998 współpracował z Galerią Spicchi dell`Este w Rzymie. Jego prace wystawiane były na wystawie Ryszarda Ziarkiewicza "Raj utracony" w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie (1990).
Krytyk Bogusław Deptuła pisał o artyście: "Szymon Urbański nie pokazuje świata potwornego. Pokazuje świat przepotworny. Nieistniejący, ale możliwy. Twór najgorszych intencji, które choć nigdy nie zaistniały, zaistnieć mogły. Jego najbardziej wyraziste wizje miały swój rodowód w rzeczywistości PRL-u po stanie wojennym. Zniszczył wiele ze swoich najlepszych prac, bo uznał, że jest w nich zła energia. Coś przerażającego było w nich rzeczywiście - trudno wyobrazić sobie dzieła mocniejsze i bardziej wyraziste, niż te pokazane na ważnej wystawie "Polski szyk" w 1991 roku - ostatniej z serii ekspozycji organizowanych na przełomie lat 80. i 90. XX wieku przez uznanego pisarza, dziennikarza, biznesmena oraz marszanda Andrzeja Bonarskiego. Dziś bardzo brakuje tych obrazów w polskiej ikonosferze, a ich nieobecności nic nie jest w stanie nadrobić. Podobnie jak braku poważnej monografii tego fascynującego i niepokornego artysty. Nadłamany kręgosłup, trupy i tortury "To był straszliwy czas. ZOMO biegało po ulicach z pałami, wokół strasznie dużo nienawiści, agresji. Teraz już się tego raczej nie pamięta, ale ja dobrze pamiętam (...). Palec mi wtedy złamali. Kciuk prawej dłoni (nie jestem mańkutem), w czasie dyplomu. W tym czasie nosiłem także gorset, bo pół roku wcześniej wypadłem przez okno. Byłem sztywny, z nadłamanym kręgosłupem i malowałem trupy i tortury. To musiało fajnie wyglądać" - wspominał w wywiadzie z 1991 roku. Dla młodego chłopaka (rocznik `63), zaczynającego studia, było to z pewnością silne doświadczenie. Potem dołączyły do niego ponurość i niemota czasów po zniesieniu stanu wojennego". ("Art&Business", 13.09.2013).