Ameryka Południowa, 1991 r.

Krytyk Bogusław Deptuła pisał o artyście: "Szymon Urbański nie pokazuje świata potwornego. Pokazuje świat przepotworny. Nieistniejący, ale możliwy. Twór najgorszych intencji, które choć nigdy nie zaistniały, zaistnieć mogły. Jego najbardziej wyraziste wizje miały swój rodowód w rzeczywistości PRL-u po stanie wojennym. Zniszczył wiele ze swoich najlepszych prac, bo uznał, że jest w nich zła energia. Coś przerażającego było w nich rzeczywiście - trudno wyobrazić sobie dzieła mocniejsze i bardziej wyraziste, niż te pokazane na ważnej wystawie "Polski szyk" w 1991 roku - ostatniej z serii ekspozycji organizowanych na przełomie lat 80. i 90. XX wieku przez uznanego pisarza, dziennikarza, biznesmena oraz marszanda Andrzeja Bonarskiego. Dziś bardzo brakuje tych obrazów w polskiej ikonosferze, a ich nieobecności nic nie jest w stanie nadrobić. Podobnie jak braku poważnej monografii tego fascynującego i niepokornego artysty. Nadłamany kręgosłup, trupy i tortury "To był straszliwy czas. ZOMO biegało po ulicach z pałami, wokół strasznie dużo nienawiści, agresji. Teraz już się tego raczej nie pamięta, ale ja dobrze pamiętam (...). Palec mi wtedy złamali. Kciuk prawej dłoni (nie jestem mańkutem), w czasie dyplomu. W tym czasie nosiłem także gorset, bo pół roku wcześniej wypadłem przez okno. Byłem sztywny, z nadłamanym kręgosłupem i malowałem trupy i tortury. To musiało fajnie wyglądać" - wspominał w wywiadzie z 1991 roku. Dla młodego chłopaka (rocznik `63), zaczynającego studia, było to z pewnością silne doświadczenie. Potem dołączyły do niego ponurość i niemota czasów po zniesieniu stanu wojennego." (Art&Buissnes, 13.09.2013 r.)