TRZY DZIEWCZYNY, 2005

Zajmuje się rzeźbą i rysunkiem oraz instalacją i eksperymentalnym filmem animowanym. W latach 1983-1989 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Rzeźby w pracowni prof. prof. Jerzego Jarnuszkiewicza, Stanisława Kulona i Grzegorza Kowalskiego oraz Rysunku w pracowni prof. Mariana Czapli. W roku 1989 obronił pracę dyplomową, której główną częścią była grupa figuralna Kuszenie św. Antoniego, pod kierunkiem prof. Grzegorza Kowalskiego. W latach 1990-1992 w ramach stypendium Fundacji Notoro i Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku realizował tryptyk monumentalnych rzeźb z brązu Jeździec Polski. W latach 1993-1994 był stypendystą Fundacji Kultury. W 1997 roku otrzymał wyróżnienie za rzeźbę Kain i Abel na wystawie Sacrum w Częstochowie. W latach 2004-2005 był stypendystą Kulczyk Foundation. Trzykrotnie (1994, 1999, 2008) nominowany do nagrody Paszporty Polityki. Jest autorem ponad siedemdziesięciu wystaw indywidualnych, brał udział w ponad stu dwudziestu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. Debiutował jeszcze jako student, kilkakrotnie przed dyplomem prezentując w Dziekance i na ASP akcje i rzeźby. Prace te wpisywały się w nurt nowoekspresyjny w sztuce młodych. Również w późniejszej twórczości artysta reprezentuje styl oparty na ekspresjonistycznych środkach wyrazu: uproszczeniu i zbrutalizowaniu bądź zdeformowaniu kształtów, przerysowaniu szczegółów i proporcji, w rzeźbie w drewnie - wprowadzeniu ostrej polichromii. Na wyraz jego rzeźb oddziałała też sztuka ludowa i prymitywna, w tym charakterystyczne cechy formalne figur i masek afrykańskich. Artysta chętnie podejmuje motywy i tematy antyczne, podając je w zgoła nieklasycznej formie. Drugim ulubionym jego wątkiem są tematy biblijne i chrześcijańskie, często poddawane – poczynając od drastycznego dyplomu – interpretacji i uaktualnieniom dalekim od kanonu i doktryny. Twórczość Ambroziaka, wcześnie dostrzeżona i doceniona, była wielokrotnie pokazywana na wystawach, wśród których zwracają uwagę wspólne prezentacje z malarzem-ekspresjonistą Eugeniuszem Markowskim. Związany od 1990 z Fundacją NOTORO (sponsorem wspomnianego cyklu „Jeździec Polski”), uczestniczył w organizowanych przez nią wystawach i sympozjach. Często wystawiał za granicą, szczególnie w Niemczech. Jego prace były też prezentowane na przeglądowych lub problemowych wystawach sztuki polskiej, jak: „Konfrontacje Artystyczne Toruń´91”, „Wokół rzeźby polskiej lat 70. i 80.”, Orońsko 1995, „Figura w rzeźbie polskiej XIX i XX wieku”, Orońsko-Warszawa 1998-1999, „Wojna w człowieku”, Orońsko 2001, „W stronę Innego”, BWA Katowice 2006.
Od roku 2005 artysta zaczyna posługiwać się nowym materiałem takim jak silikon/ powstaje cykl „Niewiniątka” 2006/7, oraz żywicą epoksydową / cykl „Laleczki”2008/9, „Opuszczone” 2010,„Szklane paciorki’2011/12, oraz wprowadzać animację i nagrania dźwiękowe jako integralne części projektów/ powstały filmy animowane: „Pokój” 2010,”Baranek” 2011, „Łąka” 2012/
Prace artysty znajdują się w zbiorach muzealnych oraz kolekcjach prywatnych w kraju oraz za granicą: m.in. Muzeum Sztuki Współczesnej Radom, Muzeum Okręgowe Toruń, Muzeum Rzeźby Współczesnej CRP Orońsko, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych Warszawa, Muzeum Okręgowe Bielsko-Biała, Centrum Sztuki Współczesnej Galeria El, Międzynarodowa Kolekcja Sztuki Współczesnej „Notoro”, „Stary Browar” Poznań, Kolekcja „Zachęty” Poznań, Galeria Miejska „Arsenał” Poznań, Kunsthalle Exnergasse Wiedeń, Hotel Intercontinental Wiedeń, Galeria Promocyjna – Fundacja EXIT Warszawa, Fundacja Kultury Warszawa, Kolekcja Art.&Business Warszawa Kunstbahnhof Herrnhut Niemcy, Elbach/Eubabrun Plauen Niemcy oraz w prywatnych kolekcjach w Polsce, Austrii, Francji, Niemczech, Belgii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Luksemburgu i Szwecji.