Budynek, w którym mieści się muzeum Roberta Kocha został zbudowany w latach 1842-46 w stylu neogotyku angielskiego i służył początkowo jako szpital dla ubogich. Jego fundatorką była angielka Mary Pierce. Muzeum w obecnym stanie istnieje od 2 V 1996r. Powstało z inicjatywy Fundacji Polsko-Niemieckiej i Stowarzyszenia Naukowego Roberta Kocha, stanowi kontynuację otwartej 21 XI 1958r. Izby Pamięci, która była poświęcona uczonemu.

Robert Koch, w latach 1872-80, był w Wolsztynie lekarzem powiatowym. Urodził się jednak daleko stąd w Górach Harcu, w miejscowości Clausthal w 1843r. Po maturze rozpoczął w Getyndze, na tamtejszym uniwersytecie, studia medyczne. W wieku 23 lat, po zdaniu egzaminów, złożył przysięgę Hipokratesa. W 1869r przybył do oddalonych o 12 km od Wolsztyna Rakoniewic. Po nominacji na lekarza powiatowego przez 8 lat zamieszkiwał w budynku, w którym aktualnie znajduje się muzeum. Tutaj właśnie rozpoczął prace nad zakażeniami ran i doświadczenia z wąglikiem. Pierwszą poważniejszą publikację na ten temat opublikował i wygłosił w 1876r. Następnie awansował i przeniósł się w 1880r. do Berlina, gdzie pracował w Urzędzie Zdrowia Rzeszy. Prowadził badania na szerszą skalę i to właśnie w Berlinie, 24 III 1882r., odczytał historyczny wykład "O gruźlicy", w którym przedstawił odkrycie bakterii wywołujących gruźlicę. W latach 1883 - 1907 prowadził liczne ekspedycje naukowe w Egipcie, Indiach, Afryce Południowej, Afryce Wschodniej, Włoszech oraz Indonezji i Nowej Gwinei. Podczas tych wypraw zajmował się badaniami nad: cholerą, pomorem bydląt i koni, dżumą, malarią, gorączką teksańską i wybrzeżną oraz śpiączką. Dnia 11 XII 1905r. Robert Koch odebrał w Sztokholmie Nagrodę Nobla z dziedziny medycyny. Zmarł w Baden-Baden 27 V 1910r.

Muzeum Roberta Kocha to dwie sale, które mieszczą się na parterze, w lewym skrzydle budynku. Eksponowane są w nich pamiątki związane z wielkim uczonym, zarówno te z okresu pobytu w Wolsztynie, jak i z licznych innych miejsc, w których prowadził on swoje badania. Stylowe meble z okresu oraz gabloty, w których znajdują się głównie fotografie i fotokopie dokumentów, umiejętnie oddają ducha tamtego czasu i pokazują w jakich warunkach pracował uczony.