OBECNA SIEDZIBA
Kamienica mieszczańska z 1913 roku, trzykondygnacyjna. Do 1945 roku własność rodziny Nipkow, właścicieli i przedsiębiorców w okresie międzywojennym związanych m.in. z browarnictwem i handlem. Związany z miastem poprzez miejsce urodzenia, dzieciństwo i młodość był Paul Nipkow prekursor telewizji i badań nad zjawiskiem przesyłania obrazu na odległość.

HISTORIA - MUZEUM W LĘBORKU
Zalążkiem muzeum były zbiory powstałe pod koniec XIX wieku pod okiem kościoła oraz lokalnych społeczników i pasjonatów. Pierwszymi zabytkami były przypadkowe znaleziska archeologiczne: popielnice twarzowe kultury pomorskiej, siekierki kamienne, toporki, ozdoby z brązu, monety.
Po oddaniu do użytku nowego ratusza miejskiego w 1900 roku zbiory znalazły swoje miejsce w nowym obiekcie eksponowane w przeszklonych szafach w korytarzu.
Już w 1904 roku z inicjatywy grupy społeczników angażujących się w powstanie muzeum wydawano kalendarze powiatowe (Heimat Kalender für den Kreis Lauenburg i Pom.).
Pierwszą wystawę muzealną połączoną z sesją naukową o przeszłości Ziemi Lęborskiej zorganizowano w dniach 7-12 maj 1924 roku w sali ratusza miejskiego.
W 1925 roku w budynku Starostwa Powiatowego urządzono stałą ekspozycję przygotowaną przez Edwarda Stielowa dyrektora Powiatowego Urzędu Opieki Społecznej i pełniącego społeczną funkcję kierownika zbiorów. Ekspozycja miała charakter prehistoryczny a przy organizacji jej brał udział archeolog doc dr Helmut Agde mieszkający w Lęborku i wykładający w Wyższej Szkole dla Nauczycieli.
Terenem działania muzeum był powiat lęborski. Katalog zbiorów pod koniec lat 30. XX wieku liczył 1600 pozycji. W skład zbiorów wchodziły również eksponaty rzeźby gotyckiej, uzbrojenie oraz tzw. kącik obrzędów ludowych pomorskich.
W okresie wojny zbiory znajdowały się w pomieszczeniach starostwa pod opieką Edwarda Stielowa, społecznika, dotychczasowego kierownika muzeum.
Wkroczenie wojsk radzieckich do miasta spowodowało częściowe ich zniszczenie i rozproszenie, gdy w starostwie zorganizowano w końcowym okresie wojny szpital polowy. Wiele zabytków znalazła się na śmietnisku w ogrodzie starostwa, część z nich zdobiła pokoje biurowe urzędników, wiele już w czasie wojny wywieziono do Niemiec bądź uległy rozproszeniu po okolicznych majątkach ziemskich i szkołach.
W okresie od lipca 1945 do sierpnia 1948 roku funkcję powiatowego referenta kultury i sztuki przy pełnomocniku RP w Lęborku pełnił Józef Mularczyk, w tym okresie pełnił on również społeczną funkcję opiekuna zabytków muzealnych z ramienia Ministerstwa Kultury i Sztuki w Warszawie. Józef Mularczyk wraz przedwojennym kierownikiem muzeum Edwardem Stielowem pracowali nad zebraniem resztek po przedwojennych zbiorach. Ogromny wkład w poszukiwanie miejsc przechowywania zabytków położył wymieniony Edward Stielow.
W 1946 roku zbiory udostępniono częściowo do zwiedzania w kamienicy mieszczańskiej przy ul. Młynarskiej 14/15 gdzie zajęły 4 sale II piętra.
Po wojnie zbiorami lęborskimi interesowały się liczne ośrodki naukowe (Gdańsk, Poznań, Warszawa) w celu pozyskania ich do swoich zbiorów, co w oczywisty sposób zubożyłoby zbiory lokalne lub zaważyłoby w ogóle na jej istnieniu. Pod koniec lat 40. zapadła decyzja o ich przeniesieniu do Muzeum Archeologicznego w Warszawie. Protesty Józefa Mularczyka spowodowały, że decyzję cofnięto i zabytki pozostały w Lęborku.
Stałą ekspozycję otwarto 5.08.1952 roku po dokonaniu doraźnych remontów. Nosiła ona tytuł Archeologia powiatu lęborskiego. Scenariusz do wystawy opracowało Muzeum Pomorskie w Gdańsku.
W latach 1951-1953 zbiory muzeum pozostawały pod opieką jedynie woźnego po rezygnacji z funkcji kierownika przez Józefa Mularczyka.
1 kwietnia 1953 roku kierownikiem muzeum zostaje Wacław Kołodziejski. Na budżecie Muzeum Pomorskiego w Gdańsku placówka w Lęborku pozostawała do końca 1963 roku. Od 1964 roku muzeum przeszło do budżetu Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. W tym czasie muzeum posiadało dwa etaty: kierownika placówki i pomocy muzealnej.
W latach 1970 - 1990 dyrektorem zostaje Elżbieta Skarbek - Wąsiewska. Muzeum w tym okresie prowadzi prace wykopaliskowe na terenie grodziska wczesnośredniowiecznego w Białogardzie. Powstaje Galeria „Strome Schody”.
W latach 1990 -1999 dyrektorem muzeum jest Elżbieta Kal. W tym okresie prężnie działa Galeria Strome Schody gdzie organizowane są wystawy czasowe głównie z dziedziny sztuki współczesnej artystów z Polski i zagranicy. Organizowane są cykle seminariów historycznych. Przy muzeum działa stowarzyszenie Lęborskie Bractwo Historyczne skupiające pasjonatów historii regionu.
Obecnie dyrektorem muzeum jest Mariola Pruska. Aktualnie muzeum zajmuje kolejne kondygnacje kamienicy przy ul. Młynarskiej od parteru, na którym zorganizowane są pomieszczenia dla obsługi zwiedzających oraz sala konferencyjna. I piętro zajmuje ekspozycja historyczna ilustrująca dzieje regionu od przełomu XIII i XIV wieku po okres międzywojenny. II piętro prezentuje trzon zbiorów, ekspozycję archeologiczną z zabytkami pozyskanymi jeszcze z badań niemieckich z lat 30. III piętro to prezentacja zbiorów numizmatycznych, czasowe i stałe ekspozycje z dziedziny etnografii oraz sala, w której znaleźć ma aranżacja gabinetu Paula Nipkowa z zabytkami z dziedziny techniki. Na poddaszu od 1985 roku Galeria Strome Schody gości wystawy sztuki współczesnej z pracami artystów miejscowych, z całej Polski jak i zagranicy.