Siedzibę Muzeum zlokalizowano w zaprojektowanym przez Ludwika Boguchwalskiego klasycystycznym dworku, którym od 1970 roku opiekuje się Fabryka Wódek w Łańcucie.
W aranżowanych w stylu i duchu końca XIX wieku wnętrzach muzeum możemy prześledzić rozwój i poznać życie codzienne Fabryki. Fotografie, dawne dokumenty, dyplomy, stare etykiety, zachowane butelki o bardzo nieraz wyszukanych kształtach.
Dworek - Muzeum otoczony jest parkiem. Przed frontonem budynku dwie białe ławeczki zapraszają do odpoczynku.

Siedzibę Muzeum zlokalizowano w zaprojektowanym przez Ludwika Boguchwalskiego klasycystycznym dworku, którym od 1970 roku opiekuje się Fabryka Wódek w Łańcucie.
Dworek wybudowany w 1833 roku, był niegdyś siedzibą komisariatu dóbr łańcuckich. Być może, przez pewien czas, mieścił się w nim zarząd cukrowni. Od 1925 roku komisariat przestał pełnić funkcję siedziby gospodarczej i stał się budynkiem mieszkalnym. Po zakończeniu II wojny światowej w budynku mieściło się Technikum Mechanizacji Rolnictwa. Niekoniecznie właściwie użytkowany budynek został częściowo zdewastowany.
W latach 1993-1994 w porozumieniu z Muzeum Zamkiem w Łańcucie i Muzeum Wnętrz Fabrykanckich w Łodzi postanowiono przywrócić dworkowi wystrój nawiązujący do czasów ordynacji a zbiorom i ekspozycji nadać rangę godną czasów świetności "Fabryki Likierów Rosolisów i Rumu Hrabiego Alfreda Potockiego".

Adaptacja zniszczonego budynku do celów muzealniczych wymagała dużego wysiłku i wielu starań. Konieczne były: remont bryły architektonicznej dworku, poszukiwania eksponatów, przeprowadzenie koniecznych badań źródłowych.
W aranżowanych w stylu i duchu końca XIX wieku wnętrzach muzeum możemy prześledzić rozwój i poznać życie codzienne Fabryki. Fotografie, dawne dokumenty, dyplomy, stare etykiety, zachowane butelki o bardzo nieraz wyszukanych kształtach... Cenniki, tzw. naczynia dokładniejsze. kielichy degustacyjne... Stare maszyny. Te z Łańcuta i innych części kraju... Na makietach można prześledzić cały proces pracy przy ciągu rozlewniczym. Wszystkie te zgromadzone przedmioty - świadkowie minionych dni - najlepiej opowiadają o Fabryce. Jej sukcesach na wielkich światowych wystawach, jej udziale w życiu Łańcuta...
Okna Muzeum zdobią witraże z herbami dwóch ważnych dla Łańcuta rodzin: Lubomirskich i Potockich. W gabinecie urządzonym meblami z końca XIX wieku, na biurku znajduje się księga gości, którzy odwiedzili Muzeum.

Ściany sali kominkowej zdobią portrety rodziny Potockich - kopie tych znajdujących się w salach zamku łańcuckiego. Na ścianach - w różnych pomieszczeniach Muzeum - znajdują się eksponaty przedstawiające również historię gorzelnictwa na ziemiach polskich - poza Łańcutem. Ekspozycji dopełnia kolekcja dzisiaj produkowanych alkoholi zamykając w ten sposób krąg przebytej drogi i czasu.
Dworek - Muzeum otoczony jest parkiem. Przed frontonem budynku dwie białe ławeczki zapraszają do odpoczynku. Obok szumi dzień powszedni jednej z najnowocześniejszych fabryk w Polsce. I jeszcze raz spotyka się czas przeszły z teraźniejszym.