Muzeum Bitwy Legnickiej w Legnickim Polu jest pomnikiem bitwy, która rozegrała się pod Legnicą 9 kwietnia 1241 roku. Starły się tutaj wówczas wojska najeźdźczych Mongołów z wojownikami dowodzonymi przez ks. Henryka Pobożnego. W bitwie wygranej przez azjatyckich przybyszy władca Śląska stracił życie. Muzeum Bitwy Legnickiej, oddział Muzeum Okręgowego w Legnicy, mieści się (od 1961 r.), w kościele p.w. św. Trójcy i Najświętszej Marii Panny. Ta budowla związana jest legendą z miejscem znalezienia zwłok ks. Henryka. Była swego czasu ośrodkiem kultywowania pamięci bitwy i jej bohaterów. W 750. rocznicę bitwy, w 1991 roku, uroczyście otwarto wystawę stałą zbudowaną w oparciu o relacje źródłowe i przekazy ikonograficzne, uwzględniającą także najnowsze wyniki badań. Wystawa ulokowana w tym szczególnym miejscu, podporządkowana została funkcjom wnętrza, uwzględniając jego sacrum. Stąd, na przykład, pozostawienie wolnej przestrzeni nawy, którą w każdej chwili wypełnić może tłum wiernych. Stąd też umieszczenie w prezbiterium pośmiertnego pomnika księcia Henryka II, oraz krzyża-symbolu chrześcijaństwa.
Na wystawie zaprezentowano teksty źródłowe z XIII i XIV w. oraz stosowne fragmenty dzieła Długosza (fotokopie). Obok umieszczona została fotograficzna panorama pola bitwy. Na przesłaniających ją szklanych, dramatycznie potrzaskanych taflach, poprzez zestawienie znaków niebieskich i czerwonych, stworzony został symboliczny zapis walki. Bitwa legnicka swoje pierwsze przedstawienie plastyczne uzyskała w 1353 r. W gablocie znajduje się faksymilowa kopia średniowiecznego kodeksu zawierającego opis żywota św. Jadwigi, uzupełniony 65 ilustracjami. Na ścianie umieszczone zostały w formie fryzu, fotograficzne powiększenia wybranych obrazów z późniejszej wersji legendy o św. Jadwidze, wydanej drukiem w 1504 r. we Wrocławiu. Sceny związane z tragicznymi wydarzeniami 1241 roku, ukazano w kontekście ilustracji składających się na opowieść o życiu matki Henryka Pobożnego. W początkach XVI wieku po raz pierwszy do kanonu przedstawień ilustrujących wydarzenia związane z bitwą włączono scenę znalezienia zwłok księcia Henryka. Tragizm tego obrazu podkreśla realizacja plastyczna złożona z usytuowanych na piaskowcowej płycie, szklanych, przeźroczystych form w kształcie krzyży. Badania archeologiczne poszukujące materialnych śladów bitwy, nie przyniosły jak dotąd żadnych rezultatów. Dla zilustrowania techniki walki posłużono się kopiami i rekonstrukcjami. Wśród nich należy wskazać dwa oryginalne zabytki z późniejszego okresu: łuk typu wschodniego, o dużej sile rażenia oraz bełty(strzały) do kuszy, znalezione na terenielegnickiego zamku. Bitwa pod Legnicą w 1241 r., była nie tylko starciem orężnym. Była też zderzeniem dwu całkowicie odmiennych kultur. Problem ten sygnalizuje umieszczony pod wieżą pokaz zabytków, prezentujących kulturę materialną ludności osiadłej z Legnicy i okolic, zestawiony z fotografiami poświadczającymi cywilizację mongolskich koczowników.
Z przebiegiem bitwy, odtworzonym w oparciu o opis Jana Długosza, zapoznać się można na emporze. Znajduje się tam makieta pola bitwy, uzupełniona komentarzem. Wokół umieszczono wizerunki wojowników mongolskich i europejskich, przedstawione w oparciu o współczesne bitwie źródła ikonograficzne. W kruchcie pokazano prace polskich artystów inspirowane wydarzeniami związanymi z bitwą legnicką 1241 r. Dzieła Jana Matejki i Stanisława Wyspiańskiego prezentowane są w postaci fotokopii, zaś w oryginale, ceramiczna wizja Leszka Nowosielskiego oraz przestrzenna kompozycja Jana Berdyszaka.