Osada ludności kultury łużyckiej odkryta na Półwyspie Jeziora Biskupińskiego liczy sobie około 2500 lat. Już przed II wojną światową powstał tu rezerwat archeologiczny, stale rozbudowywany, który obecnie obejmuje powierzchnię 24 ha. Na jego terenie znajduje się pawilon wystawowy, w którym prezentowane są znalezione w Biskupinie narzędzia, naczynia, ozdoby, broń, resztki roślin uprawnych i szkieletów zwierząt hodowlanych. Największe wrażenie robią jednak oryginalne fragmenty i rekonstrukcja części drewnianego grodu obronnego z VIII-VII w. p.n.e. Są to: dwa równoległe rzędy chat (po osiem w każdym rzędzie) otoczone drewnianym falochronem i wałem obronnym z bramą i wieżą strażniczą oraz pomost. Odtworzono też wnętrza dwóch chat. Składają się one z przedsionka i izby, w której stoi łoże-nary dla całej rodziny, a bliżej środka znajduje się okrągłe palenisko z kamieni polnych. Wejścia do chat zastawiano plecionymi z gałęzi furtami. Nieopodal grodu odtworzono poletka z uprawami takich samych gatunków zbóż, jak przed 25 wiekami, oraz zagrody, w których hodowane są koniki polskie (tarpany), owce wrzosówki i czerwone bydło rasy polskiej. Zrekonstruowano też piece garncarskie kultury łużyckiej, piec chlebowy z okresu wczesnego średniowiecza, stodołę, bróg i stajnię. Całość tej ekspozycji nazwana jest "Świt historii nad Jeziorem Biskupińskim".
Co roku w trzecim tygodniu września odbywa się w Biskupinie największy w Europie festyn archeologiczny: wypieka się chleb z pszenicy mielonej na żarnach, wypala gliniane garnki, produkuje dziegieć i smołę, organizuje walki wojów. Podobne pokazy odbywają się też w maju i czerwcu.