Jest rzeczą naturalną, że w Łodzi - mieście będącym centrum przemysłu włókienniczego w Polsce - powstało muzeum o takim właśnie profilu. Otwarto je w 1960 r. w tzw. Białej Fabryce - pierwszym w Polsce zmechanizowanym zakładzie wielowydziałowym, zbudowany w XIX w. przez Ludwika Geyera - nazwanym tak z powodu biało tynkowanych ścian, wyróżniających się z typowej dla ówczesnej Łodzi zabudowy ceglanej.

Muzeum gromadzi narzędzia i maszyny włókiennicze służące do przerobu bawełny; próbki i większe fragmenty tkanin z wszystkich ośrodków produkcyjnych (jest to największa w Polsce kolekcja tego rodzaju - liczy około 70 000 eksponatów); przykłady tkactwa ludowego (w tym koronki, hafty, dywany i kilimy); tkaniny zabytkowe i współczesne z najsłynniejszych centrów Europy, Azji, środkowej i południowej Ameryki, Afryki. W Muzeum znajduje się cenny, drugi co do wielkości i znaczenia (po Muzeum Narodowym w Krakowie) zbiór ponad 200 kilimów polskich z XVIII-XX w. Uwagę przyciąga też zbiór ubiorów damskich i męskich oraz dodatków do nich (pantofli, kapeluszy, torebek, a także biżuterii), który pozwala prześledzić główne tendencje mody począwszy od XIX w. do współczesności. Stosunkowo liczne są wśród nich stroje dzienne, wieczorowe i toalety balowe z lat 20. XX w., jest też kolekcja wachlarzy z przełomu XIX i XX w., malowanych i haftowanych szali oraz bardzo interesujące archiwum słynnego francuskiego fryzjera i stylisty polskiego pochodzenia - Antoine'a (Antoniego Cierplikowskiego), a w nim odzież i akcesoria jego projektu.

Największy jednak podziw budzą zbiory tkaniny artystycznej powstałej po 1945 r., i to one głównie zapewniają Centralnemu Muzeum Włókiennictwa wysoką rangę w świecie. Zbiór ten tworzą unikatowe, wykonane w tradycyjnych technikach prace Eleonory Plutyńskiej, Heleny Bukowskiej, Anny Ślendziewskiej oraz dzieła artystów tej miary, co Magdalena Abakanowicz, Wojciech Sadley, Jolanta Owidzka, Maria Chojnacka, Józef Łukomski, Andrzej Rajch, Jolanta Rudzka-Fabisiak i wielu jeszcze innych twórców, których gobeliny, tkaniny trójwymiarowe, obrazy i rzeźby tkackie sprawiły, że poczynając od lat 60. do dziś tzw. polska szkoła tkacka jest obecna i wysoko ceniona na międzynarodowym rynku sztuki. Muzeum prezentowało wystawy polskiej tkaniny współczesnej w najbardziej prestiżowych ośrodkach i galeriach Europy, Ameryki i Azji, zawsze odnosząc sukcesy. W jego własnej siedzibie natomiast organizowane są Międzynarodowe Triennale Tkaniny, które są niezmiennie wydarzeniem artystycznym dużej rangi.