BIBLIOGRAFIA:

Teksty napisane przez artystę:
1984 – M. Stanowski – Struktury Abstrakcyjne, ASP, Warszawa (skrypt).
1986 – M. Stanowski – Malarstwo czyste, Sztuka i rzeczywistość, Kryzys sztuki jako sztuka,
– teoretyczne teksty do katalogu wystawy w Galerii Stodoła, Warszawa
1987 – M. Stanowski – Metatwórczość czyli twórczość ze świadomością twórczości,
Polski Instytut Sztuki, Warszawa
1989 – M. Stanowski – Co robię w malarstwie, Magazyn Artystyczny nr 2, Warszawa
1991 – M. Stanowski – Notatka z wykładu, Obieg nr 11-12, Warszawa
1992 – M. Stanowski – Po co definicja, Obieg nr 2-3, Warszawa
List do B. Schaeffera, Obieg nr 6-7-8, Warszawa
1996 – M. Stanowski – Na marginesie wystawy, Art Newsletter nr 5-12, Sopot
2005 – "Struktury Abstrakcyjne",  Wydawnictwo instytutu filozofii i Socjologii UW, Warszawa

Teksty o artyście
1987 – J. Paszkiewicz – Prezentacje Młodych, Radar nr 11, Warszawa
1988 – S. Wojciechowski – Człowiek z muzeum , Przegląd Powszechny nr 7/8, Warszawa
1989 – prof. S. Morawski – Próba sił, Magazyn Arystyczny nr 2, Warszawa
1989 – J. Daszkiewicz – tekst do katalogu wystawy Krytycy o nas, Sopot,
1993 – A. Borys – Malarstwo Mariusza Stanowskiego, Dziennik Polski, New York, USA
1995 – J. Daszkiewicz – Malarstwo młodych 980 – 1990, WAiF, Warszawa
1996 – prof. S. Morawski – The troubles with Postmodernism , London, New York
1997 – prof. S. Morawski – Uwagi o procesie twórczym i spadku po konceptualizmie,
Twórczość nr 7, Warszawa
1997 – prof. G. Sztabiński – Próba zrozumienia postawy artystycznej Mariusza Stanowskiego,
katalog wystawy w Galerii Bałuckiej, Łódź
1998 – prof. G. Sztabiński – Problematyka Twórczości, Exit nr 1(33) 98,
2001 – W. Kozłowski – katalog wystawy w BWA, Zielona Góra.
2006 – Katalog "Mariusz Stanowski" Wydawnictwo A.Grzegorczyk, Warszawa

Przykładowe artykuły:

Problematyka twórczości
Działalność artystyczna Mariusza Stanowskiego stwarza kłopoty interpretacyjne. Być może jest to przyczyną faktu, ze krytycy niewiele dotąd o nim pisali Niektóre cechy jego twórczości zdają się wskazywać na związek z postmodernizmem. Artysta odrzuca przede wszystkim odniesienie do rzeczywistości, która mogłaby zostać przedstawiona, nie interesuje go też indywidualny sposób jej stylizacji. Nie ufa on swobodnej ekspresji uczuć osiąganej dzięki spontanicznemu procesowi malowania czy rysowania. Nie oznacza, to jednak, że rezygnuje z funkcji przedstawiającej i ekspresyjnej w malarstwie. Twórcy modernistyczni dokonywali jednoznacznych podziałów – albo coś akceptowali, albo negowali i dążyli do zastąpienia czymś innym. Postawa postmodernistyczna jest inna. Polega ona na kwestionowaniu, ale nie odrzucaniu, unicestwianiu. Najlepszy przykład stanowi dekonstrukcjonizm Jacquesa Derridy. Właściwy dla niego sposób postępowania sprowadza się do „pasożytowania” na tekstach filozoficznych lub literackich, na rozkładaniu ich uznanego sensu i pokazywaniu wszelkich dwuznaczności. „Gra na zwłokę o różnicę” to właśnie sposób oddalania możliwości integracji znaczeniowej, opóźnianie odczytań, ukazywanie tych elementów, które dawniej uznawane były za uboczne i pomijane a obecnie będąc podkreślone, uniemożliwiają jednoznaczną interpretację. Podobnie wydaje się być w przypadku obrazów Stanowskiego. Odwołuje się on do funkcji przedstawiającej i ekspresyjnej elementów plastycznych, jednak nie po to by je potwierdzić, podtrzymać a tym bardziej nie dlatego żeby je zanegować, odrzucić, a w celu stworzenia pola gry nimi. W obrazach możemy rozpoznać co przedstawiają poszczególne plamy barwne lub ich układy. Jednak to rozpoznanie rzeczywistości przedstawionej nie stanowi zamknięcia procesu interpretacji (jak to ma miejsce w sztuce tradycyjnej), a poza tym okazuje się mało istotne dla uchwycenia powodów powstania dzieła. Podobnie jest w przypadku interpretacji ekspresyjnej. Nie można tych prac uznać za wyraz uczuć artysty, choć układy kształtów i barw mogą wywoływać określone emocje u odbiorców. Prace Stanowskiego nie są apologią lub zdradą malarskich pierwowzorów. Nie mają one nic wspólnego z tradycją hołdu oddawanego mistrzom w obrazach tytułowanych zwykle „Hommage a”. Nie stanowią też ludycznego, przewrotnego reinterpretowania znanych dzieł. Rózni to jego prace zarówno od przedstawicieli włoskiej transawargandy, Neue Wilde Malarei, jak polskich „nowych dzikich”, w których towarzystwie czasami wystawiał w latach osiemdziesiątych. Obrazy artystów przeszłości są dla niego materiałem, a nie przedmiotem hołdu lub kpin. Stanowskiego cechuje postawa intelektualnej dociekliwości, zainteresowania analitycznego. Jednak celem jego nie jest badanie sztuki. Nie chce jak zakładali niektórzy artyści nawiązujący do założeń konceptualizmu, rozważać poprzez malowanie obrazów kwestii doboru elementów, zasad ich przekształceń, kompozycji. Zainteresowania analityczne łączą się u niego ze swoistą grą, stanowiącą składnik twórczości. Działania polegające na rozkładaniu na części służą nie poznaniu, a wykonaniu nowego dzieła. Podobnie jest w przypadku użycia cytatów. W katalogu wystawy w Galerii Bałuckiej, artysta zamieścił tekst pod tytułem „Twórczość i ekspresja twórczości”. Sformułował w nim program uprawiania malarstwa jako sposobu wyrażania idei twórczości.” Przedtem, pisze, kiedy poszczególne sfery rzeczywistości były odkrywane przez sztukę, tak jak np. kolor w impresjonizmie, przestrzeń w kubizmie, przedmiot w pop-arcie, myśl w konceptualizmie itd., twórczość zawsze czegoś dotyczyła, była „zaangażowana” Obecnie poraz pierwszy zaistniała możliwość, żeby autonomicznie zajęła się sobą”. Jadnak nie chodzi tu o konkurowanie z psychologami czy estetykami. Stanowski nie chce stworzyć teorii twórczości. Działania malarskie, których treścią jest twórczość, pozostają sztuką, a ich celem jest obraz.
Grzegorz Sztabiński (tekst wydrukowany w: „Exit” nr 1(33)/1998)

Wystawy indywidualne:
1986 – Galeria Stodoła, Warszawa
1987 – Studio Wizualne Kontakt, Poznań
1988 – Galeria Teatru Powszechnego, Warszawa
1989 – Galeria Działań, Warszawa
1991 – Galeria Test, Warszawa
1992 – Stara Kordegarda, Warszawa
1993 – Pass Gallery, New York, USA
1996 – Państwa Galeria Sztuki, Sopot
1997 – Galeria Bałucka, Łódź
1999 – Galeria Milano, Warszawa
2001 – BWA, Zielona Góra
2006 – Galeria Test, Warszawa

Wystawy zbiorowe:
1984 – Muzeum Sztuki Vikingsberg, Helsingborg, Szwecja
1987 – Międzynarodowe Triennale Portretu Współczesnego, Radom
1988 – Fotografia Intermedialna, BWA, Poznań
1988 – Arsenał, Warszawa
1989 – Charlottenborg Palace, Kopenhaga, Dania
1989 – Red and White, Warszawa
1989 – Krytycy o nas, BWA, Sopot
1990 – Elektryczny Wachlarz, Fabryka Norblina, Warszawa
1990 – Triennale Malarstwa, Oskaka, Japonia
1991 – Galeria Zapiecek, Warszawa
1991 – Notoro, Orońsko
1992 – BWA, Katowice
1993 – Pier Show, New York, USA
1994 - Four Walls gallery, New York, USA
1994 – Radford University, Radford, USA
1996 – Visual Art Museum, School of Visual Arts, New York, USA
1996 – Współczesny Rysunek Polski i Grafika , PGS Sopot
1997 – East Tennessee State University, Johnson City, USA
2005 – "W drodze", wystawa podróżująca. Polska, Szwecja, Niemcy.
2006 – "Warszawa w Berlinie", Niemcy.
2006 – Warszawa w Sofii", Bułgaria