maj 2010

Zdjęcie: Oskar Dawicki, „Hommage to Bruce Lee”, Galeria Raster, 2003, fot. dzięki uprzejmości Galerii Raster

Na konferencji prasowej poprzedzającej otwarcie ekspozycji Maciejowski był tak stremowany i wzruszony, że stwierdził zaledwie: „Wszystko, co chciałem powiedzieć, jest na obrazach. Wyrażam się właśnie przez obrazy”. I to wystarczy, przecież jego prace mówią same za siebie. Krakowski pokaz Maciejowski opatrzył tytułem „Tak jest”, a mówi w nim o kondycji życia społecznego, o środkach masowego przekazu, o twórczości artystycznej. Pokazuje przenikające się poziomy dyskursu, zestawia high life i zwyczajność, codzienność medialną i codzienność życia, skandale i społeczne problemy. Mówi o tym, jak rzeczywistość widzą media i jak ją kreują. W swoich obrazach posługuje się medialnym językiem – naśladuje prasowe fotografie, filmową i telewizyjną narrację (malując, wzoruje się na zdjęciach z gazet i filmowych kadrach lub wręcz je kopiuje), patrzy na świat przez pryzmat mediów (kształty sprawiają wrażenie malowanych szybko, konturowo, Maciejowski nierzadko pomija rysy twarzy, stawiając na anonimowość jednostki i tłumu w ponowoczesnym społeczeństwie), ale także włącza się do medialnego dyskursu i kształtuje go, na przykład poprzez rysunkowe komentarze publikowane od 2000 roku na łamach „Przekroju” (a wcześniej poprzez redagowane przez siebie pismo).


Zdjęcie: Marcin Maciejowski, „Bez tytułu (BB)”, widziane przez dziurę w ścianie, 2006, fot. Katarzyna Jagodzińska

Ulokowane w samym centrum miasta Pinchuk Art Centre, tuż obok Besarabskiego Rynku, jest częścią fundacji założonej przez Wiktora Pinczuka, jednej z najbogatszych osób na Ukrainie. Prywatna instytucja, przy słabości publicznych, dominuje i w znacznym stopniu narzuca wizję współczesności. Odważnie, biorąc pod uwagę nadal przeważające na Ukrainie, dość konserwatywne wyobrażenia o sztuce. Przyciąga tłumy. Wystawy Gupty i Braktowa obejrzało 55 tysięcy osób. W latach 2007 i 2009 centrum było oficjalnym organizatorem ukraińskiego pawilonu na Biennale w Wenecji. Jednocześnie prezentowana przez nie wizja sztuki dobrze wpisuje się w już ustalone hierarchie. Dokonuje się tu bezpiecznych i uznanych wyborów. W Kijowie można było już obejrzeć wystawy między innymi Andreasa Gursky’ego i Damiena Hirsta (którego prace kolekcjonuje Wiktor Pinczuk), a nawet wybór ze zbiorów Eltona Johna z fotografiami Davida LaChapelle’a, Nan Goldin, Sama Taylora Wooda, Hiroshi Sugimoty i innych. W otwartej w kwietniu zbiorowej ekspozycji „Sexuality and transcendence” znaleźli się między innymi Matthew Barney, Louise Bourgeois, Elmgreen & Dragset, Jenny Holzer, Anish Kapoor, Jeff Koons, Annette Messager, Boris Michajłow, Takashi Murakami, Richard Prince, Cindy Sherman (wystawę można oglądać do 19 września). Nie ma wielkich zaskoczeń. Te i podobne im nazwiska dość często są obecne w innych prywatnych galeriach i kolekcjach, zarówno na Zachodzie, jak i coraz częściej na terenie byłego ZSRR.


Zdjęcie: Serhij Bratkow, „Eurotel”, 2009, materiały prasowe Pinchuk Art Centre

Ponadto w najnowszym „Arteonie” między innymi: w ramach „Sztuki młodych” z Honzą Zamojskim i Aleksandrą Waliszewską rozmawia Adam Andrzej Fuss, prezentację „Nie śpią tylko duchy” w CSW „Znaki Czasu” w Toruniu omawia Malina Barcikowska, z Mu Chenem i Shao Yinongiem w kontekście poznańskiej wystawy „(nie)obecności” rozmawia Przemysław Jędrowski, a projekt „Insect Home System” duetu Czekalska/Golec w Zonie Sztuki Aktualnej w Łodzi przedstawia Przemysław Chodań.