maj 2009

Natalia LL wciela się w postać Brunhildy. Ubrana w czarną sukienkę i wieniec z białych kalii na głowie stoi w zwycięskiej pozie, w scenerii bujnej zieleni matki-natury. Odgrywa dramat ludzkich namiętności, symbolizowany przez mit, przy dźwiękach muzyki Ryszarda Wagnera. Rejestruje go w filmie wideo „Marzenia Brunhildy” z 1994 roku. Artystka ma do dyspozycji jeszcze kilka rekwizytów-atrybutów. To banan, miecz i tarcza, pień ściętego drzewa, ludzka czaszka. Mityczna tragedia zostaje obleczona w groteskowy (ekspresyjno-surrealistyczny) kostium, ludzki dramat – oswojony, pozbawiony patosu. Psychoanalityczna interpretacja filmu w duchu Freuda odeśle nas do jego rozumienia jako odwiecznej walki, toczącej się w ludzkiej duszy. Walki między dwoma przeciwstawnymi rodzajami popędów: Erosem i jego wrogiem – Thanatosem. Natalia-Brunhilda wyrażałaby tu emocje, namiętności, doświadczenia właściwe całemu rodzajowi ludzkiemu: miłość i zazdrość, nienawiść, mściwość.


Natalia LL, „Brunhilda II”, perfomance, 1994, fot. dzięki uprzejmości artystki i Galerii Ego

Suknie z papieru, tektury i taśmy celuloidowej, niezwykłe kreacje z niezwykłych materiałów zaprezentowano w berlińskim Muzeum Rzemiosła i Designu. Wspaniałe obiekty haute couture wykonał niemiecki projektant mody, mieszkający w Berlinie i Paryżu, Stephan Hann.Plastikowe torebki, paczki po papierosach, gazety, książki telefoniczne, komputerowe chipy, wszystko – łączenie z korkami od szampana – może się stać przedmiotem jego zainteresowania. Autor transformuje je w unikalne modele – czasem eleganckie i poetyckie, czasem konceptualne, które pojawiają się w nowych, kompleksowych zestawach. Miesza ze sobą starocie, nadając im nowe znaczenie. Nie zapomina przy tym o klasycznych kodach i strojach, które już zostały wyprodukowane. Hann pokazuje nam kompletnie inny świat i inne możliwości niż te, do których przywykliśmy. Jest wielkim eksperymentatorem.


Stephan Hann, „Amazonka”, 2008, fot. Itai Margula in der Akademie der Künste am Pariser Platz, Kunstgewerbemuseum, Berlin

Twórczość Renata Nicolodiego, której skromny wycinek można było obejrzeć w poznańskiej Galerii AT, dotyka kluczowego problemu minionego już XX wieku i staje się jego artystycznym podsumowaniem. Belgijski artysta wskazuje jednak, że wiek XX nie rozpoczął się wraz z paryskimi pokazami Matisse’a i Picassa. Wiek XX rozpoczął się znacznie wcześniej wraz z architektonicznymi wizjami Claude’a Nicolasa Ledoux i Étienne- Louisa Boullée, z monumentalnymi labiryntowymi więzieniami, rysowanymi przez Giovanniego Battistę Piranesiego. Twórcy modernistycznych utopii architektonicznych czy też architekci, służący dyktatorom – np. Albert Speer, powtarzają tylko wypowiedziane w XVIII wieku zdania.Formy dwóch betonowych rzeźb Nicolodiego, pokazanych w Poznaniu, nawiązują do projektów wspominanych architektów-wizjonerów.


Fragment wystawy Renata Nicolodiego „Obserwując ciemność” w poznańskiej Galerii AT, fot. dzięki uprzejmości Galerii AT

Ponadto w najnowszym „Arteonie” rozmowa z Rafałem Jakubowiczem o jego niedoszłej wystawie w CSW Zamek Ujazdowski, dwugłos Michała Haakego i Filipa Lipińskiego pt. „Czy wszystko da się przedstawić?”, tekst Aldony Tołysz o sztuce Bliskiego Wschodu, prezentowanej w londyńskiej Saatchi Gallery, ponadto recenzje: Łukasza Guzka ze szczecińskiej wystawy „Enter/escape”, Sabiny Czajkowskiej z pokazu Angeliki Markul w CSW w Toruniu, Weroniki Dobrowolskiej z prezentacji Wojtka Dudy w Zonie Sztuki Aktualnej w Łodzi i Przemysława Chodania z wystawy Konrada Smoleńskiego w krakowskiej Galerii Nova.