czerwiec 2010

Obwołany ikoną rzeźby lat 90. XX wieku, Orozco – jak sam twierdzi – nie odkrywa, a reinterpretuje. Jest przykładem współczesnego artysty-nomada: podróżnika z pomysłami, aktywnie przeżywającego swoją codzienność, a nie rzemieślnika zaangażowanego w pracę z materiałem. W istocie, Orozco nie ma nawet własnego studia. Jego praktyka to raczej odnajdywanie i fotografowanie (często też prowokowanie) sytuacji; zestawianie lub przetwarzanie istniejących obiektów; interwencje o efemerycznym charakterze.


Zdjęcie: Gabriel Orozco, „My hands are my heart”, 1991, z kolekcji artysty, fot. materiały prasowe Kunstmuseum Basel

Wystawa prac Henry’ego Moore’a w londyńskiej Tate Britain jest reklamowana jako wydarzenie roku w ramach oferty tej galerii, co koniec końców nie jest rekomendacją najwyższą z możliwych, zważywszy, że dorocznych prezentacji czasowych jest tam zaledwie kilka. Z drugiej jednak strony, być może rzeczywiście na miano takie zasługuje pokaz artysty, zaliczającego się do klasyków sztuki nie tylko angielskiej, ale – w historii rzeźby – także światowej.


Zdjęcie: Henry Moore, „Reclining figure”, 1939, Tate Britain, fot. materiały prasowe Tate Britain

Andriej Moskwin: Należy Pani do grona najbardziej znanych przedstawicieli rosyjskiej sztuki najnowszej. Wystawy indywidualne Pani prac prezentowane są w wielu galeriach świata. Na ostatnim, trzecim moskiewskim biennale sztuki współczesnej była Pani gościem specjalnym. Jak się rozpoczęła Pani droga twórcza?
Olga Czernyszewa: Studiowałam animację na kierunku plastyka i scenografia w filmie w moskiewskiej akademii filmowej (WGIK) w latach 1981-1986. Na dyplomie mam zapisane, że jestem „scenografem animacji”. Nasz program nauczania różnił się od programu Moskiewskiego Państwowego Akademickiego Instytutu Artystycznego im. W. Surikowa tylko tym, że mieliśmy przedmiot historia kina i często oglądaliśmy filmy. Z dzisiejszej perspektywy widzę, że nauka odbywała się w konserwatywny sposób. Po ukończeniu studiów myślałam nawet, że otrzymana wiedza nie przyda mi się w życiu. Jednak z czasem okazało się, że nauczono mnie rozumieć i robić bardzo ważne i znaczące rzeczy.


Zdjęcie: Olga Czernyszewa, „Anabioza. Wędkarze – rośliny”, cykl 13 kolorowych fotografii, 70 x 105 cm, 2000, dzięki uprzejmości artystki i Moskiewskiego Domu Fotografii, DiehlGalleryOne oraz Foxy Production

W najnowszym „Arteonie” ponadto: wystawę „Architektura pamięci” w łódzkim Muzeum Sztuki opisuje Piotr Bernatowicz, natomiast gdańską prezentację „Sąsiedzi/Nachbarn. Wątki niemieckie w polskiej sztuce współczesnej” przedstawia Jakub Dąbrowski. Prace Mathilde Rosier analizuje Piotr Kosiewski, a recenzjom wystawy Marcina Maciejowskiego „Tak jest” krytycznie przygląda się Agnieszka Kwiecień. Wystawę Agaty Zbylut w warszawskiej Galerii XX1 ocenia Eulalia Domanowska, a refleksje wokół warszawskiej odsłony „Gender check” snuje Zofia Ratajska. Wystawę „Cokolwiek” w poznańskiej Galerii Przychodnia recenzuje Karolina Gumienna.