Zima Mariusza Mierzejewskiego

Prace pod wspólnym tytułem Biała pora odnoszą się do zimy oraz towarzyszącej jej, skłaniającej do wyciszenia i refleksji aury. Większość płócien utrzymana jest w ascetycznej czarno-białej tonacji. Na białym tle, jakby szkicowo, pospiesznie utrwalane są różnorodne wątki, przeważnie zaczerpnięte z codziennej rzeczywistości. Raz są to ujęte w skośnym kadrze samochody, czy ukazane z lotu ptaka sylwetki chłopców bawiących się na śniegu, innym razem ośnieżone, porośnięte lasem wzgórza, bądź, jako główna dominanta kompozycji - portret czarnego kruka. Część prac zwraca uwagę impastową, nawarstwioną, zastygniętą niczym skorupa fakturą. Innym zaś płótnom towarzyszy aura napięcia i tajemniczej „ciszy“. W takim nastroju utrzymane są np. dwumetrowe Alpy malowane w bardziej rozbudowanej gamie - z ekspresyjnym różowym niebem, błękitno-fioletowymi cieniami rzucanymi przez ośnieżone fragmenty górskich zboczy. Alpy oddają autora zachwyt nad górskim pejzażem, pokorę okazywaną naturze, ale też uwidaczniają tęsknotę za chwilą oddechu, czasem na refleksję. Mierzejewski czerpiąc inspiracje z natury oraz najbliższego otoczenia zapisuje swoje odczucia nad przemiennymi fazami ludzkiej egzystencji, do których należy również, prowokowany zimową aurą, czas wyciszenia. Zdaniem autora - zima to czas ciszy tak bardzo potrzebnej… m.in. do zanurzenia się w malarstwo.