Taniec Anny Ostoi - Galeria Zderzak - Kraków

Rodzime galerie coraz częściej prezentują sztukę określaną jako „kobieca” (cóż to znaczy...?), bądź feministyczna. Sztuka taka dochodzi wreszcie do głosu, jest jej coraz więcej, czy ma związek z pewnego rodzaju modą? 
Faktem jest, że obecnie większość prezentowanych prac artystek młodego pokolenia, w mniejszym bądź większym stopniu oscyluje wokół gender studies lub zagadnień tożsamości kobiet. W obrazach tych tkwi wiele agresji, jeszcze częściej autoagresji, krwi, przemocy, okaleczania własnego ciała; czasem okraszone pewną dozą ironii i czarnego dowcipu, czasem widocznym procesem autodestrukcji.
Jedną z artystek młodego pokolenia, nawiązującej do tego trendu jest Anna Ostoya, której nowy animowany film pt. „Taniec” można oglądać w krakowskiej galerii Zderzak. 
Jej poprzednia animacja w kilku sekwencjach pokazywała samobójstwa artystki odgrywane na wiele sposobów: podpalenie, wbijanie śrubokrętu w oko, połykanie farby, wieszanie się, podcinanie żył, oklejanie głowy taśmą klejącą, duszenie – jak widać, sposobów jest wiele. Ten sam temat – w wersji rysunków – towarzyszył prezentacji wideo. 
Tak jest i tym razem. „Taniec” to dla Ostoi medium przemiany, a zarazem nieodłączna część ludzkiego życia. „To forma komunikacji niewerbalnej – kod, za pomocą którego wyrażamy gniew, smutek, radość i namiętność. Elementy tańca odnajduje artystka w codziennych czynnościach. Tańcząca postać przybiera kształty jednej z Gracji Rubensa, staje się Tancerką Degasa, zmienia się w Bruce’a Lee, zakłada maski i ludowe stroje. Nieustanny ruch, ciągłe metamorfozy to czytelne elementy stylu Ostoi”.
Animację uzupełniają wykorzystane w filmie rysunki artystki. Ich stylistykę znamy. To swego rodzaju „kolorowanki dla dorosłych”, na pierwszy rzut oka naiwne, poruszające jednak takie sprawy jak miłość, przyjaźń, śmierć. Czarny kontur łączy się z gamą jaskrawych kolorów: żółci, oranżów, odcieni różu i czerwieni, fluorescencyjnych zieleni, turkusów, fioletów.