Sztuka cenniejsza niż złoto

W 1980 roku uzyskał na warszawskiej ASP dyplom z malarstwa, w pracowni S. Gierowskiego. W 1983 roku związał się z Gruppą, a w jej piśmie Oj dobrze już publikował swoje artykuły. Jego prace prezentowane były na większości ekspozycji organizowanych przez Gruppę. W 1997 roku wydał książkę Uproszczenie sztuki. Współpracuje od lat z Galerią Zderzak. W latach 90. prowadził - wspólnie z Jarosławem Modzelewskim - prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie. Pracuje także w spółce autorskiej z Piotrem Młodożeńcem Zafryki. Jest autorem tekstów teoretycznych i publikacji poświęconych sztuce.

Studiował w warszawskiej ASP, gdzie w 1980 roku otrzymał dyplom z malarstwa w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Współzałożyciel Gruppy i uczestnik jej wystaw w latach 1982-1983. Współredagował organ Gruppy Oj dobrze już (1984-1988). Od 1982 pracuje jako pedagog w macierzystej uczelni. Na jesieni 1984 przebywał wraz z Markiem Sobczykiem na stypendium w Niemczech Zachodnich. W latach 90. prowadził, wspólnie z Markiem Sobczykiem i Piotrem Młodożeńcem prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie. Mieszka i pracuje w Nieporęcie.
Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli malarstwa figuratywnego w Polsce. Wypracował własny, rozpoznawalny na pierwszy rzut oka styl, inspirowany z jednej strony szkołą czystego malarstwa, wyniesioną z pracowni Stefana Gierowskiego, z drugiej sugestywną figuracją Andrzeja Wroblewskiego. Sztuka Modzelewskiego stała się ważnym punktem odniesienia dla Grupy Ładnie.
Nazywany jest malarzem ikon codzienności. Podejmuje wątki polityczne, literackie (inspirowane twórczością Josepha Conrada), historyczne (powstanie styczniowe, II wojna światowa) i egzystencjalne. Głównym tematem jego płócien jest człowiek, ale artystę interesuje także martwa natura i pejzaż (cykl Niedokończony dom). Często przedstawia banalne, chociaż nie pozbawione napięcia emocjonalnego sytuacje. Operuje lapidarną formą i momentalną narracją maluje chwile zobaczone w rzeczywistości i zatrzymane jak stop klatka w kadrze obrazu: prosta czynność wykonywana przez człowieka, fragment wnętrza albo pejzażu. Każdy obraz mieści się w granicach realizmu.

Studiowała w latach 1950-1954 w warszawskiej ASP. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze - Abakany.
Rzeźby wykonywała w wielu technikach i różnych materiałach: ceramice, drewnie, brązie, materiałach syntetycznych - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne.
Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-1990 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką wielu erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii i religii. W roku 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową jest zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.

Studiował na Wydziale Architektury Politechniki w Krakowie (1992-1994), a następnie na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1994-1999), gdzie uzyskał dyplom w pracowni malarstwa prof. Leszka Misiaka. Członek artystycznej grupy "Ładnie".

Ważniejsze wystawy indywidualne:
1999 - Sto kawałków, Galeria Zderzak, Kraków
1999 - Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa

Ważniejsze wystawy zbiorowe:
1999 - XXXIV Ogólnopolska wystawa malarstwa "Bielska Jesień", Bielska Galeria BWA, Bielsko-Biała (Grand Prix)
2000 - What you see in what you get, Galeria Medium, Bratysława (Słowacja).

Studiowała na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego. Dyplom otrzymała w 1993r. – praca dyplomowa "Piramida zwierząt". Za każdym razem jej prace wywołują burzliwe dyskusje w mediach. Prace tej artystki dotyczą bowiem istotnych problemów naszej kultury, podejmowanych w sposób mobilizujący silne emocje i skłaniających do zasadniczych refleksji. Za projekt "Łaźnia męska" otrzymała Wyróżnienie Honorowe podczas XLVIII Biennale Sztuki w Wenezueli. Realizacja ta wzbudziła szczególnie wiele kontrowersji w Polsce. Na podstawie fragmentarycznych informacji m.in.: że materiał filmowy nakręcony został ukrytą kamerą w męskiej łaźni, a artystka, żeby tam wejść przebrała się za mężczyznę, sądzono, że to niesmaczny żart lub prowokacja.

Urodził się w 1966 roku, w latach 1990-1995 studiował w pracowni rzeźby prof. Grzegorza Kowalskiego w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Swoje prace prezentował na wielu wystawach w Polsce i zagranicą: między innymi w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (1998), Galerii Peter Kilchmann, Zurych (2002), Galerie für Zeitgönosische Kunst, Lipsk, Fundacji Galerii Foksal, Warszawa (2003), a ostatnio na dużej wystawie retrospektywnej w MIT List Visual Arts Center w Bostonie (2004). Jest laureatem nagrody Fondazione Sandretto Re Rebaudengo Per L’Arte w 2000. Najchętniej używanym przez artystę medium jest film para-dokumentalny, polegający na prowokowaniu niecodziennych sytuacji i niemal laboratoryjnej obserwacji ich rozwoju i rezultatów.
Do jego najgłośniejszych prac należą: „Oko za oko" (1998) - pokazujący niepełnosprawne osoby, którym zdrowi użyczają brakujących kończyn, tworząc osobliwe humanoidalne hybrydy, „Lekcja Śpiewu 2”(2003) - głuche dzieci próbują śpiewać kantaty Jana Sebastiana Bacha w kościele Św. Tomasza w Lipsku, ponosząc spektakularną klęskę a jednak tworząc nowy muzyczny jezyk, „KR WP” (2000) - nadzy żolnierze z kompanii reprezentacyjnej są poddawani regularnej musztrze, pokazując swoją cielesną słabość, „Nasz Śpiewnik” (2003), nakręcony w Izraelu, dokumentacja muzyczno-emocjonalnej pamięci starszych osób, które opuściły Polskę w latach 30. i 40., przypominają sobie piosenki z dzieciństwa, z których większość to patriotyczne utwory, uchodzące za rdzeń polskiej tożsamości narodowej.
Śledzi ułomność, deficyty, niespełnienia oraz wszelkie inne wyznaczniki wykluczenia społecznego. Posługując sie indywidualnym dysfunkcjonalnym ciałem tworzy metafory relacji społecznych w bardziej globalnym wymiarze. W jego pracach napięcie generowane jest poprzez wyjście z ról społecznych albo złamanie przyjętych reguł. Artysta podkreśla społeczne ograniczenia, konwenanse według których akceptowana jest odmienność, stale obecne w naszym życiu kanony estetyczne, kody moralne, i pułapki jakie wiążą się z hegemonią, często błędnie rozumianej, politycznej poprawności.
Publikuje teksty o sztuce w "Magazynie Sztuki", "Kresach", katalogowych wystawach oraz we własnym, ukazującym się regularnie od 1993r. czasopiśmie "Czereja".

Mieszka w Warszawie. Rzeźbiarz, performer, akcjoner, twórca instalacji, filmów wideo. W latach 1988-93 studiował w ASP w Warszawie. W roku 1994 uczestniczył w wystawie Germination 8 w Zachęcie. Od połowy lat 90. w jego dokonaniach bierze górę zainteresowanie sprawami społecznymi, szczególnie refleksje nad rolą i miejscem sztuki w wielkich skupiskach miejskich. W 1997 r. odbyła się jego wystawa indywidualna w Kunsthalle w Bazylei. W 1998 r. jako jedyny Polak brał udział w wystawie Documenta X w Kassel, gdzie zaprezentował projekt Kosmonauta. W tym samym roku został zaproszony do udziału w wystawie głównej weneckiego Biennale. Do najbardziej znanych jego realizacji należy akcja Bródno 2000, podczas której zjednoczyło się ponad 200 mieszkańców jednego bloku, jednocześnie zapalając światła w oknach tak, aby tworzyły liczbę 2000. W 2001 r. uczestniczył w Pierwszym Biennale w Tiranie oraz wystawie zbiorowej Disilusion w budynku Secesji w Wiedniu. Wziął udział w prezentacji sztuki polskiej w Muzeum Sztuki Współczesnej w Chicago i Europaliach w Belgii. W 2002r. zrealizował Wielki Bal Kostiumowy dla Dzieci zadedykowany Januszowi Korczakowi, zorganizowany przez Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski.

W 1985 roku ukończył Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Głównym elementem jego wczesnych poszukiwań twórczych były transpozycje figury człowieka. Po 1990 roku jego zainteresowania przeniosły się na przedmioty otaczające człowieka w kształcie prostych figur geometrycznych - łóżko, trumna, urna. Do wykonywania swoich prac używa najczęściej przedmiotów codziennego użytku: lastrika, mydła, popiołu, filcu, starych desek, zardzewiałych prętów. Tematem jego dzieł jest poczucie niepokoju, wyobcowania, braku sensu, zaś inspiracją pozostają miejsca gdzie tworzy - dom rodzinny i pracownia.
Prace Bałki są licznie reprezentowane w najważniejszych kolekcjach muzeów sztuki współczesnej. W Polsce jego dzieła najczęściej można oglądać w warszawskiej Galerii Foksal. W 1994 roku jego prace udostępniło dla polskiej publiczności Muzeum Sztuki w Łodzi.
Artysta reprezentował Polskę na najbardziej prestiżowych pokazach międzynarodowych: Biennale w Wenecji (1990, Aperto; 1993, 37,1 cont. w Pawilonie Polskim), Documenta IX w Kassel (1992), XXIV Biennale w Sao Paulo (1998), I Biennale w Liverpoolu (1990).
Mirosław Bałka jest autorem pomnika ofiar katastrofy promu „Estonia”, zrealizowanego w 1998 roku w Sztokholmie.

Fotograf, studiował na wydziale architektury Politechniki Warszawskiej.
Twórca różnorodnych tematycznych reportaży fotograficznych. W latach 1973-78 fotograf Centre Creation Industrielle w Musée des Arts Decoratifs w Paryżu. Fotograf A.R.C. Muzeum Sztuki Nowoczesnej Miasta Paryża 1982-1985. Fotograf pisma Polska współpracował również z pismem Ty i Ja oraz licznymi wydawnictwami, związany ze środowiskiem awangardy artystycznej, fotograf Krzywego Koła i Galerii Foksal w Warszawie teatru Cricot 2 Tadeusza Kantora i teatru Jerzego Grotowskiego.