Spiritus. Andrzej Zwierzchowski - Malarstwo
Andrzej Zwierzchowski, ur. 1954, absolwent warszawskiej ASP, jest obecnie profesorem tej uczelni. Debiutował u progu lat 80., a po wprowadzeniu stanu wojennego aktywnie uczestniczył w alternatywnym ruchu artystycznym. Po tym heroicznym okresie poświęcił się pracy pedagogicznej, rozwijając jednocześnie swój indywidualny malarski warsztat.
Jego twórczość, od zarania nacechowana wątkami metafizycznymi, ewoluowała formalnie i kolorystycznie. Wczesne, „ciemne” obrazy, nacechowane intensywnością skontrastowanych napięć kolorystycznych i kompozycyjnych, zastąpiły płótna utrzymane w jaśnieszej tonacji i bogatszej palecie barwnej. Ewoluowała również narracyjna warstwa jego dzieł – od syntetycznie i umownie traktowanego figuratywizmu, przez równie umownie traktowaną przedmiotowość i wątki pejzażowe, ku syntezie mającej wyrazić utajony, odwieczny dramat człowieka, który usiłuje wyzwolić się z doczesności, by dotknąć ideału; malarza, który wskazuje na niemożliwość osiągnięcia artystycznej harmonii bez usunięcia z pola widzenia tego, w co wikła nas życie.
Zaprezentowane na obecnej wystawie obrazy z ostatnich lat (2008–2012) ilustrują ten właśnie, syntetyczny okres twórczości artysty, wzbogacony o nowy akcent, jakim jest umieszczenie w licu obrazu komentarzy słownych, poetyckich tekstów i cytatów wyjętych z potoczności. Równoległe wątki narracyjne, na które składają się wspomnienia z dzieciństwa i wczesnej młodości, postać zmarłego przed rokiem ojca oraz autorefleksje związane z samym malarstwem łączy podobna metoda wypowiedzi: lakoniczne, choć niekiedy bardzo drapieżne, pierwszoplanowe interwencje malarskie rozgrywane są na znajdujących się „pod spodem” jasnych i delikatnych, niemal abstrakcyjnych płaszczyznach malarskiego tła.
Ten zaskakująco świeży wizualnie zespół obrazów pokazuje nieczęstą u artystów dojrzałych odwagę stawiania sobie nowych zadań i szukania rozstrzygnięć dalekich od profesorskiej rutyny.
Powrót
Jego twórczość, od zarania nacechowana wątkami metafizycznymi, ewoluowała formalnie i kolorystycznie. Wczesne, „ciemne” obrazy, nacechowane intensywnością skontrastowanych napięć kolorystycznych i kompozycyjnych, zastąpiły płótna utrzymane w jaśnieszej tonacji i bogatszej palecie barwnej. Ewoluowała również narracyjna warstwa jego dzieł – od syntetycznie i umownie traktowanego figuratywizmu, przez równie umownie traktowaną przedmiotowość i wątki pejzażowe, ku syntezie mającej wyrazić utajony, odwieczny dramat człowieka, który usiłuje wyzwolić się z doczesności, by dotknąć ideału; malarza, który wskazuje na niemożliwość osiągnięcia artystycznej harmonii bez usunięcia z pola widzenia tego, w co wikła nas życie.
Zaprezentowane na obecnej wystawie obrazy z ostatnich lat (2008–2012) ilustrują ten właśnie, syntetyczny okres twórczości artysty, wzbogacony o nowy akcent, jakim jest umieszczenie w licu obrazu komentarzy słownych, poetyckich tekstów i cytatów wyjętych z potoczności. Równoległe wątki narracyjne, na które składają się wspomnienia z dzieciństwa i wczesnej młodości, postać zmarłego przed rokiem ojca oraz autorefleksje związane z samym malarstwem łączy podobna metoda wypowiedzi: lakoniczne, choć niekiedy bardzo drapieżne, pierwszoplanowe interwencje malarskie rozgrywane są na znajdujących się „pod spodem” jasnych i delikatnych, niemal abstrakcyjnych płaszczyznach malarskiego tła.
Ten zaskakująco świeży wizualnie zespół obrazów pokazuje nieczęstą u artystów dojrzałych odwagę stawiania sobie nowych zadań i szukania rozstrzygnięć dalekich od profesorskiej rutyny.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
