Rajmund Ziemski - Retrospektywa - Galeria Zapiecek

Ostatnio mamy okazję oglądać liczne wystawy prac Rajmunda Ziemskiego. To dowód na to, że jego śmieć, mająca miejsce rok temu, bardzo osamotniła środowisko artystyczne, zwłaszcza warszawskie, oraz na to, że jego twórczość jest na tyle niezwykła i wybitna, że nie można się nią znużyć. Świadczy o tym ilość gości na wernisażach. Na ostatnim, w Zapiecku było ich wyjątkowo dużo. Wszyscy wiedzieli, że artysta był z Galerią zawiązany przez wiele lat, nie tylko stosunkami artystycznymi, ale i przyjaźnią 

Ziemski debiutował podczas Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki "Przeciw wojnie - Przeciw faszyzmowi" w warszawskim Arsenale w 1955 r. Nieco później, w okresie "odwilży", związał się z grupą twórców skupionych wokół Mariana Bogusza i prowadzonej przez niego Galerii "Krzywe Koło". Wziął udział w 3. Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w 1959 r. jego malarstwo z lat 1960-64 to zdecydowana klasyka nowoczesności, mająca źródła w abstrakcji typu informel. W tych latach Ziemski wypracował własny styl, charakteryzujący się oryginalna gamą lekko opalizujących różów i żółcieni, błękitów, brązów, zieleni o przenikających się warstwach i urozmaiconej fakturze. Dzięki wyszukanym zestawieniom kolorów oraz domieszkom błyszczących i matowych werniksów jego obrazy osiągały głębię właściwą dawnym mistrzom. 

Ziemski szybko odrzucił wszelkie inspiracje płynące z figuracji, a źródłem jego inspiracji stał się pejzaż. To nie zmieniło sie do końca jego twórczej aktywności. Nietypowo dla kompozycji o krajobrazowej proweniencji upodobał sobie format stojącego prostokąta, na którym rozgrywał niezwykły teatr faktur i kolorów. Z upodobaniem zestawiał partie malowane gładko z liszajowatymi, chropowatymi naroślami farby kładzionej grubo i rozlewanej cienkimi strużkami, co dawało efekt gęstej pajęczej sieci zasnuwającej przestrzeń obrazu. Z końcem lat 60. zaczął wprowadzać do swojego malarstwa mocne szerokie pasy, poziome lub pionowe, które kontrastował z zadomowionymi już w jego obrazach ażurowymi, pajęczymi strukturami reliefowymi. Z czasem jego kompozycje stawały się coraz bardziej dramatyczne w wyrazie, drapieżne i bogate w formy kanciaste. Wypowiadał się językiem malarstwa po to, by tworzyć malarstwo. Nie mówił o polityce, historii, czy aktualnych problemach społecznych lub obyczajowych. Zawsze chodziło o malowanie obrazu, a nie o zabranie głosu w sprawie. Cechą charakterystyczną jego późnych obrazów jest zderzenie mocnego, monumentalnego hieroglificznego znaku z delikatną, rozedrganą materią pulsujących drobin pigmentu.

Niewątpliwie, największy wpływ na twórczość Ziemskiego miały studia i kontakt z Arturem Nachtem-Samborskim. To ukształtowało jego wrażliwość kolorystyczna. Ostateczny wyraz swojemu malarstwu nadał w kontakcie z tendencjami epoki, w której dojrzewał, czyli informelem.