Powtórka z teorii widzenia
Wernisaż: 2010-09-13 18:00:00
Wystawa Powtórka z teorii widzenia prezentowana w CSW jest poświęcona, ujętej wielowymiarowo, problematyce percepcji. Pokazano na niej prace tak znanych twórców jak m.in. Luis Buñuel, Salvador Dalí, Max Ernest, Tadeusz Kantor, André Kertesz, Zbigniew Libera, Thomas Ruff, Władysław Strzemiński, Stefan Themerson, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Andrzej Wróblewski.
Punktem wyjścia do wystawy jest postać jednego z czołowych artystów światowej awangardy Władysława Strzemińskiewgo i jego rozprawa Teoria widzenia (co ciekawe pokazano tu po raz pierwszy prace artysty na kalkach, nawiązujące do słynnych Powidoków). Interesującym zabiegiem jest pokazanie dzieł zarówno twórców dawnych (takie nazwiska jak Norblin, Durer, Schotti rzadko pojawiają się we współczesnych galeriach) ze współczesnymi: Thomasem Ruffem czy Zbigniewem Liberą, nie zapominając oczywiście o klasykach awangardy – Strzemińskim, Kantorze, Themersonie. W ten sposób mamy okazję poznać jak problematyka postrzegania w sztuce zmieniała się, ewaluowała, nie wykluczając eksperymentów artystycznych. Wystawa jest okazją przyjrzenia się zagadnieniu percepcji nie tylko od strony idei, tudzież ideologii, ale pozwala także zobaczyć optyczne aparaty, które były “fizycznym okiem” postrzegania rzeczywistości, jak fotoplastykon, którego obrazy pokazane są w trzech wymiarach za pomocą systemu soczewek.
Wystawa została przygotowana bardzo wnikliwie – pokazując teorię widzenia z różnych perspektyw. Zresztą nie do przecenienia jest współkuratorstwo Andrzeja Turowskiego, autora licznych opracowań poświęconych sztuce polskiej awangardy. Ekspozycję podzielono na dwie zasadnicze części: pierwsza dotyczy ideologii widzenia, druga technologii widzenia. Prace, umieszczone w poszczególnych salach, zostały podzielone problemowo, składają się na nie: Widzenie powidokowe (tu znalazły się m.in. słynne Powidoki Strzemińskiego oraz wcześniej nie pokazywane kalki jego autorstwa), Widzenie iluzjonistyczne (poświęcone perspektywie), Widzenie fantazmatyczne (gdzie jest wyświetlany słynny Pies andaluzyjski Luisa Buñuela i Salvadora Dalí), Widzenie aleatoryczne (z Kineformami Pawłowskiego), Widzenie peryferyjne (tu są prezentowane m.in. prace Ruffa i Libery), Widzenie kolażowe (odwołujące się do awangardy lat 20. i 30. z filmami Themersona), Widzenie sferyczne (tu znalazły się cyfrowe prace Zbigniewa Rybczyńskiego). W oddzielnej części wystawy zostały pokazane prace poświęcone technologiom widzenia, gdzie znajduje się fotplastykon, w którym możemy obejrzeć egzotyczne przedstawienia. Generalnie każde z prezentowanych zagadnień traktuje o różnych rodzajach postrzegania w sztuce. Nasze oko podąża za ideami artystów, przeplatającymi się z technologiami widzenia. Powtórka z teorii widzenia to ważna i interesująca lekcja dotycząca zagadnienia percepcji w sztuce.
Powrót
Punktem wyjścia do wystawy jest postać jednego z czołowych artystów światowej awangardy Władysława Strzemińskiewgo i jego rozprawa Teoria widzenia (co ciekawe pokazano tu po raz pierwszy prace artysty na kalkach, nawiązujące do słynnych Powidoków). Interesującym zabiegiem jest pokazanie dzieł zarówno twórców dawnych (takie nazwiska jak Norblin, Durer, Schotti rzadko pojawiają się we współczesnych galeriach) ze współczesnymi: Thomasem Ruffem czy Zbigniewem Liberą, nie zapominając oczywiście o klasykach awangardy – Strzemińskim, Kantorze, Themersonie. W ten sposób mamy okazję poznać jak problematyka postrzegania w sztuce zmieniała się, ewaluowała, nie wykluczając eksperymentów artystycznych. Wystawa jest okazją przyjrzenia się zagadnieniu percepcji nie tylko od strony idei, tudzież ideologii, ale pozwala także zobaczyć optyczne aparaty, które były “fizycznym okiem” postrzegania rzeczywistości, jak fotoplastykon, którego obrazy pokazane są w trzech wymiarach za pomocą systemu soczewek.
Wystawa została przygotowana bardzo wnikliwie – pokazując teorię widzenia z różnych perspektyw. Zresztą nie do przecenienia jest współkuratorstwo Andrzeja Turowskiego, autora licznych opracowań poświęconych sztuce polskiej awangardy. Ekspozycję podzielono na dwie zasadnicze części: pierwsza dotyczy ideologii widzenia, druga technologii widzenia. Prace, umieszczone w poszczególnych salach, zostały podzielone problemowo, składają się na nie: Widzenie powidokowe (tu znalazły się m.in. słynne Powidoki Strzemińskiego oraz wcześniej nie pokazywane kalki jego autorstwa), Widzenie iluzjonistyczne (poświęcone perspektywie), Widzenie fantazmatyczne (gdzie jest wyświetlany słynny Pies andaluzyjski Luisa Buñuela i Salvadora Dalí), Widzenie aleatoryczne (z Kineformami Pawłowskiego), Widzenie peryferyjne (tu są prezentowane m.in. prace Ruffa i Libery), Widzenie kolażowe (odwołujące się do awangardy lat 20. i 30. z filmami Themersona), Widzenie sferyczne (tu znalazły się cyfrowe prace Zbigniewa Rybczyńskiego). W oddzielnej części wystawy zostały pokazane prace poświęcone technologiom widzenia, gdzie znajduje się fotplastykon, w którym możemy obejrzeć egzotyczne przedstawienia. Generalnie każde z prezentowanych zagadnień traktuje o różnych rodzajach postrzegania w sztuce. Nasze oko podąża za ideami artystów, przeplatającymi się z technologiami widzenia. Powtórka z teorii widzenia to ważna i interesująca lekcja dotycząca zagadnienia percepcji w sztuce.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
