Piotr Pawiński - malarstwo - Galeria BP

Sztuka klasycznej Grecji inspirowała już wielu artystów. Stanowi ideał piękna i harmonii. Są to jednak walory na arenie współczesnych dokonań artystycznych niezbyt modne. Na przekór aktualnym tendencjom, w których króluje upodobanie do skandalu, epatowanie brzydotą i starania zmierzające do szokowania publiczności, wypowiada się Piotr Pawiński. W swoim malarstwie, w sposób dosłowny odnosi się do klasyczne greckiej i rzymskiej rzeźby. 

Wernisaż jego malarstwa odbył się w warszawskiej Galerii BP. Wieczór wzbogacił wystąpieniem aktor Wojciech Siemion, który w barwny i pełen swady sposób snuł opowieści i przytaczał rozmaite anegdoty.

Otwierając wystawę Pawiński podkreślał swoją fascynację kamieniem, jego strukturą i niekończącym się zróżnicowaniem form, które stara się wydobyć w malarstwie. Antyczne posągi traktuje jak modeli, tworzy portrety rzeźbom i można powiedzieć że maluje „z natury”. 

Nie interesują go obecne we współczesnym malarstwie trendy. Styl jego twórczości jest typowy dla średniowiecznych i renesansowych form malarstwa ołtarzowego, w których na zewnętrznych zazwyczaj skrzydłach, uwieczniano podobizny świętych patronów malowanych metodą an grisai, czyli w taki sposób, aby wyglądały jak pełnofigurowa rzeźba. Ich kolorystyka, zazwyczaj szara lub w przypominające sepię do złudzenia miała imitować kamień, a wirtuozeria techniczna powodowała, że widz był niemal przekonany, że patrzy na formę przestrzenną. Podobna sprawność techniczna cechuje także obrazy Pawińskiego, który przez wiele lat zajmował sie pracami konserwatorskimi i wie jakie tajemnice kryje w sobie kamień. Artysta dąży do uzyskania jak najwierniejszego podobieństwa w uchwyceniu szczegółów i stara się zwieść widza przestrzennością malowidła. Obrazy Pawińskiego są niewątpliwie ogromnie dekoracyjne, choć nie krzykliwe w wyrazie, a twórca podchodzi do malowania rzeźbionych wizerunków z wnikliwością typową dla autora portretów.