Obraz nie jest rzeczywistością - wystawa zbiorowa

Między 15 a 27 września w Galerii Klimy Bocheńskiej można oglądać wystawę prezentującą prace dwóch małżeństw o takich samych inicjałach – panów P.J i pań B.G-J pochodzących z jednego miasta, absolwentów tej samej uczelni. Chodzi oczywiście o Pawła Jarodzkiego (legendarnego profesora) i Bożenę Grzyb Jarodzką oraz Pawła Janasa i Barbarę Gębczak-Janas których prace składają się na ekspozycję zatytułowaną „Obraz nie jest rzeczywistością”. Wystawa stanowi wielobiegunowe studium funkcjonowania człowieka między wyobraźnią a rzeczywistością. Popowa, ikoniczna forma narzuca fałszywy klucz interpretacyjny. Pozornie mamy do czynienia ze światem glamour, ze światem telewizyjnych kamer, a obrazy wydają nam się komentarzem do tej rzeczywistości. Na pytanie czy są nim naprawdę odpowiada Paweł Jarodzki w tekście towarzyszącym wystawie. Pisze o obrazach, że:
Nie są one rzeczywistością, nie są też tak naprawdę obrazami rzeczywistości. Są tylko, a może aż, obrazami naszych marzeń, wyobrażeń, złudzeń i lęków. Są piękne i proste w swojej formie, tak jak piękne i proste są nasze najgłębiej ukryte pragnienia. Często powstają z bezpośredniej inspiracji fotografią, monitorem, wyświetlaczem czy też ekranem kinowym. Oczywiście, nie nimi samymi, ale tym światem, który starają się te nośniki pokazać. Światem wyrazistszym, bogatszym, piękniejszym.
Poruszamy się więc w świecie równoległym, który jednak jakoś filtruje rzeczywistość, wnika w nią, czy można zatem odnaleźć zasadę według której powstaje ta relacja?
Dominującym wrażeniem pozostawianym przez obrazy B.G-J i B.G-J jest spokój form przekornie budowany przez zestawienia wewnętrznie niepokojących barw. Są nasycone energią, od której aż wibrują, skrzą się. 
P.J. i P.J. komunikują się kolorystycznie niewysyconymi obrazami komiksowymi silnie odwołującymi się do intelektualnych skojarzeń. Są to dość wyszukane kalambury zbudowane z zapożyczeń ze świata TV, polityki, ale i elementy kiczowate, które ustawiają obrazy na subtelnej granicy dobrego smaku. 
Obrazy zgromadzone na wystawie są prowokacją, zburzeniem tego, co ustalone w kanonach sztuki i piękna. Naczelnym tematem zdaje się być prawo do odmienności.