Mariusz Woszczyński - nagroda kwartalnika EXIT

Nagroda kwartalnika Exit przyznawana od kilu lat, to dla artysty duże wyróżnienie. Otrzymują ją twórcy wybitni, choć większość z laureatów nie zalicza się do okrytych medialną sławą gwiazd naszej rodzimej sceny artystycznej. Nagroda trafia raczej w ręce twórców skromnych, budujących konsekwentnie swoją artystyczną pozycję, bezustannie się rozwijających, pracujących wytrwale i niemordowanie drążących artystyczne problemy, jakie postawili swojej sztuce. Do artystów tego typu właśnie zalicza się laureat nagrody tegorocznej – Mariusz Woszczyński. 

W uzasadnieniu werdyktu podano, że przyznana została za stworzenie własnego, odmiennego stylu malarskiego o wielkiej finezji i wyrafinowaniu wyrazu plastycznego, a zarazem tak bardzo celnie odzwierciedlającego prawdy na temat ludzkiej egzystencji w otaczającym nas świecie. Trudno ująć lepiej charakterystykę twórczości Woszczyńskiego. Artysta jest przede wszystkim obserwatorem, trudno oprzeć się wrażeniu, że pierwsza jest u niego potrzeba uwiecznienia tematu, a nawet zinterpretowania go, a dopiero w drugiej kolejności jest potrzeba malowania. Woszyński ma duszę reportera. Tematy wynajduje wprost na ulicy. Nie interesuje go „wielka historia”, nie próbuje tworzyć syntezy. Jego mentalnym poprzednikiem był Norblin malujący „typy” warszawskiej ulicy: przekupki, domokrążców, woźniców. Przy czym Woszczyńskiego nie interesuje rytm metropolii, woli klimaty wioskowe i małomiasteczkowe. 

Jest bystrym obserwatorem i jakby mimochodem podkreśla w tych swoich scenach nasze narodowe przywary, wynikające z bezkrytycznego przywiązania do tradycji: cukierkowo-dworkową architekturę, kult konika, koszmarne „malborki” stawiane na przedmieściach i symboliczne ikony polskości: wierzbę płaczącą w takt Chopina, szabelkę ułańską, mit napoleoński i malarstwo wiecznie matejkowskie. A wszytko to malowane ekspresyjnie, szybkimi pociągnięciami, kolorowo. Sposób malowania Woszczyńskiego zaczerpnięty jest z rysunku, w zasadzie można powiedzieć, że artysta tworzy obrazy rysowane. Od strony technicznej też miesza gatunki, bo maluje olejno tak jakby używał akwareli. Maluje konturem, świadomie pozostawiając niezamalowane partie białego tła. Zaburza perspektywę i miesza plany. Jego estetyka jest skrzyżowaniem dziecięcego gryzmolenia i malarstwa prymitywistów. To, co powstaje, jest tak dojrzałe jak morskie i łódzkie pejzaże Strzemińskiego. To malarstwo fascynujące, które można czytać namiętnie i bez znudzenia: lekkie, dowcipne, inteligentna, a nigdy powierzchowne. 

Nagroda Exit ma wymiar symboliczny, nie wiąże się z żadną kwotą pieniężną, a wyraża jedynie uznanie uosobione statuetką autorstwa Sylwestra Ambroziaka. Moment jej wręczenia, połączony z wernisażem wystawy prac laureata w Galerii Promocyjnej jest zwieńczeniem rocznego cyklu ekspozycyjnego i wydawniczego, sprzyja więc podsumowaniom. A tegoroczny bilans Exitu trzeba zapisać na plus: ciekawe okładki, kolor wprowadzony do wnętrza pisma, wiele dobrych tekstów, kilka na prawdę ważnych oraz takie, które tylko w tak niekomercyjnym i niezależnym piśmie mogły się ukazać. Atmosfera wieczoru jak zwykle niezwykle miła, będąca mieszanką klimatu podniosłego i nieformalnego spotkania przyjaciół.