Marek Piasecki - Heliografie i obiekty z kolekcji Galerii Starmach
Wernisaż: 2010-10-08 18:00:00
Galeria FF zaprezentuje dokonania jednego z najciekawszych, działających w drugiej połowie XX wieku fotografów, Marka Piaseckiego. Jego twórczość należy do unikalnych w historii sztuki polskiej wypowiedzi, plasujących się pomiędzy surrealizmem a neodadaizmem.
Surrealizm w przypadku Piaseckiego jest powoływaniem do życia, na drodze artystycznego eksperymentu, samoistnych, poetyckich mikroświatów. Prezentacja dorobku Marka Piaseckiego możliwa jest dzięki staraniom Galerii Starmach, które doprowadziły do opracowania, skatalogowania i udostępnienia publiczności marginalizowanego przez wiele lat w dyskursach historii sztuki dzieła artysty. Piasecki najbardziej znany jest z heliografii i w technice tej udało się mu pod koniec w lat pięćdziesiątych XX. wieku wypracować w pełni oryginalny i rozpoznawalny styl. Pracując nad heliografiami, w zależności od sposobu odróbki materiału światłoczułego uzyskiwał formy miękkie, płynne, kojarzące się z najprostszymi formami życia obserwowanymi w mikroskopowym powiększeniu lub też bardziej agresywne, zgeometryzowane. Zarówno w jednych, jak i w drugich dominuje poetyka niedopowiedzenia. Urzekają swoją lapidarnością i elegancją przedstawianych kształtów. To, jak mawiał sam Piasecki, „chemiczne malarstwo”, stworzone zostało by budzić doznania emocjonalne i estetyczne. Heliografia była bowiem sztuką tworzenia i wybierania najodpowiedniejszej formy, sztuką kreowania obrazu fotograficznego par excellence. O wiele bardziej niż heliografie podatne na interpretacje są obiekty. Piasecki komponował je na zasadzie kolażu, głównym materiałem czyniąc rozczłonkowane ciała lalek. Krytyczna wobec kultury postawa sugerowana w powtarzającym się motywie defragmentacji ciała, zbliża ten obszar twórczości Piaseckiego do ideologizujących reportaży, które publikował w „Tygodniku Powszechnym”. Czarny realizm dążył, jak wiemy, do ukazania ciemnych stron rzeczywistości społecznej. Zaangażowany reportaż konstruowano za pomocą dynamicznych kadrów podkreślających emocjonalny stosunek autora do rejestrowanej rzeczywistości. Być może najciekawsze w całej twórczości Piaseckiego jest właśnie ciągłe balansowanie pomiędzy akceptacją czy afirmacją – sztuki, rzeczywistości, społeczeństwa, a negacją, buntem i ucieczką.
Marek Piasecki urodzony w 1935 roku w Warszawie, mieszkał tam do wybuchu Powstania Warszawskiego. Od 1945 mieszkał w Krakowie, studiował na Wydziale Historii Sztuki UJ. Zajmuje się fotografią, malarstwem, grafiką oraz rzeźbą. Od roku 1957 członek II Grupy Krakowskiej. W latach 1958–1962 pracował jako fotoreporter i ilustrator „Tygodnika Powszechnego”. Fotografie i heliografie Piaseckiego ukazywały się również w książkach wydawnictwa Znak i Wydawnictwa Literackiego. Jako fotograf zajmował się również portretem, aktem oraz krajobrazem. Znany był jednak przede wszystkim jako twórca grafik na papierze światłoczułym (głównie heliografii) oraz fotografii lalek w charakterystycznych trójwymiarowych oprawach. W latach 1955–1963 fotografował przedstawienia, scenografię i aktorów Teatru na Tarczyńskiej (od 1958 Teatru Osobnego z siedzibą w mieszkaniu Mirona Białoszewskiego). Po wyjeździe do Szwecji, w latach 1968–1975 stworzył serię czarnych rzeźb – niewielkich obiektów wykonanych z drewna, plastiku, metalu oraz szkła, które eksponował w skupiskach, pod szklanymi kloszami na zaprojektowanych przez siebie postumentach. W latach 80. i 90. zajmował się techniką monotypii, a także fotografią kolorową. Uczestniczył w wielu wystawach w kraju i za granicą. Od 1967 mieszka w Lund w Szwecji.
Powrót
Surrealizm w przypadku Piaseckiego jest powoływaniem do życia, na drodze artystycznego eksperymentu, samoistnych, poetyckich mikroświatów. Prezentacja dorobku Marka Piaseckiego możliwa jest dzięki staraniom Galerii Starmach, które doprowadziły do opracowania, skatalogowania i udostępnienia publiczności marginalizowanego przez wiele lat w dyskursach historii sztuki dzieła artysty. Piasecki najbardziej znany jest z heliografii i w technice tej udało się mu pod koniec w lat pięćdziesiątych XX. wieku wypracować w pełni oryginalny i rozpoznawalny styl. Pracując nad heliografiami, w zależności od sposobu odróbki materiału światłoczułego uzyskiwał formy miękkie, płynne, kojarzące się z najprostszymi formami życia obserwowanymi w mikroskopowym powiększeniu lub też bardziej agresywne, zgeometryzowane. Zarówno w jednych, jak i w drugich dominuje poetyka niedopowiedzenia. Urzekają swoją lapidarnością i elegancją przedstawianych kształtów. To, jak mawiał sam Piasecki, „chemiczne malarstwo”, stworzone zostało by budzić doznania emocjonalne i estetyczne. Heliografia była bowiem sztuką tworzenia i wybierania najodpowiedniejszej formy, sztuką kreowania obrazu fotograficznego par excellence. O wiele bardziej niż heliografie podatne na interpretacje są obiekty. Piasecki komponował je na zasadzie kolażu, głównym materiałem czyniąc rozczłonkowane ciała lalek. Krytyczna wobec kultury postawa sugerowana w powtarzającym się motywie defragmentacji ciała, zbliża ten obszar twórczości Piaseckiego do ideologizujących reportaży, które publikował w „Tygodniku Powszechnym”. Czarny realizm dążył, jak wiemy, do ukazania ciemnych stron rzeczywistości społecznej. Zaangażowany reportaż konstruowano za pomocą dynamicznych kadrów podkreślających emocjonalny stosunek autora do rejestrowanej rzeczywistości. Być może najciekawsze w całej twórczości Piaseckiego jest właśnie ciągłe balansowanie pomiędzy akceptacją czy afirmacją – sztuki, rzeczywistości, społeczeństwa, a negacją, buntem i ucieczką.
Marek Piasecki urodzony w 1935 roku w Warszawie, mieszkał tam do wybuchu Powstania Warszawskiego. Od 1945 mieszkał w Krakowie, studiował na Wydziale Historii Sztuki UJ. Zajmuje się fotografią, malarstwem, grafiką oraz rzeźbą. Od roku 1957 członek II Grupy Krakowskiej. W latach 1958–1962 pracował jako fotoreporter i ilustrator „Tygodnika Powszechnego”. Fotografie i heliografie Piaseckiego ukazywały się również w książkach wydawnictwa Znak i Wydawnictwa Literackiego. Jako fotograf zajmował się również portretem, aktem oraz krajobrazem. Znany był jednak przede wszystkim jako twórca grafik na papierze światłoczułym (głównie heliografii) oraz fotografii lalek w charakterystycznych trójwymiarowych oprawach. W latach 1955–1963 fotografował przedstawienia, scenografię i aktorów Teatru na Tarczyńskiej (od 1958 Teatru Osobnego z siedzibą w mieszkaniu Mirona Białoszewskiego). Po wyjeździe do Szwecji, w latach 1968–1975 stworzył serię czarnych rzeźb – niewielkich obiektów wykonanych z drewna, plastiku, metalu oraz szkła, które eksponował w skupiskach, pod szklanymi kloszami na zaprojektowanych przez siebie postumentach. W latach 80. i 90. zajmował się techniką monotypii, a także fotografią kolorową. Uczestniczył w wielu wystawach w kraju i za granicą. Od 1967 mieszka w Lund w Szwecji.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
