Łódź Kaliska - Alementarz - Bunkier Sztuki
Wernisaż: 2007-12-12 18:00:00
Bunkier Sztuki przedstawił pierwszą indywidualną wystawę Łodzi Kaliskiej. Ta legendarna już grupa powstała w 1979 roku w atmosferze podobnym do skandalu, jako forma neoawangardowa. Kpina i absurd szybko znalazły wiernych sekundantów. Grupa od początku działa w stałym składzie: Marek Janiak, Andrzej Kwiatkowski, Adam Rzepecki, Andrzej Świetlik i Andrzej Wielogórski.
Artyści sięgali początkowo do konceptualizmu, od lat 80. czerpali z nurtu dada i surrealizmu. W czasach stanu wojennego utworzyli tzw. „Kulturę Zrzuty”, manifestującą swoją niezależność na „Strychu” przy ul. Piotrkowskiej. W latach 90. rozwinęli koncepcję „sztuki żenującej”. W 2003 odbyły się pierwsze pokazy prac, które miały wyrażać idee New Pop – poruszającej aspekty najnowszej ikonosfery, w tym reklamy.
Wystawa Alementarz w oczywisty sposób nawiązuje do tradycji polskich elementarzy. To propozycja dla współczesnych dorosłych „analfabetów”. Projekt jest nauką o tym, czym są elementarze, ujawniające często opresyjność systemu oświaty. Jak pisze Maria Poprzęcka: „W Alementarzu Łodzi Kaliskiej nie ma zmiłuj. Jego bohaterowie Ali i Al. (w polskim odpowiednio Ala i Ali) nie są miłymi polskimi dziećmi. Nie wiadomo kim właściwie są. Podobno to „nowi Polacy”. On – Arab z polskim paszportem (…), ona – Chinka, młoda, (…). Ali i Al. Nie chodzą do pierwszej klasy. W ogóle nie chodzą do szkoły. (…) Polskiego elementarza czepiały się już feministki, demaskując perfidię pozornie niewinnych zdań i obrazków wciskanych w siedmioletnie głowy paternalistyczny porządek społeczny. (…) Feministyczna rewizja elementarza jest jednak niczym wobec totalnej destrukcji, jakiej dokonuje tu Łódź Kaliska”.
Alementarz Łodzi Kaliskiej swoją konstrukcją przypomina zwykły elementarz. Tematyka za to jest zaangażowana społecznie, odnosi się do typowych dla Polski narodowych wartości: Boga i Ojczyzny, pracy, chleba. W nauczaniu Alementarza wszelka uwaga koncentruje się a jednej tylko literze „A”. Słowa, których znaczenie analizują podane są w języku angielskim. Ali i Al są plastikowymi manekinami. Poruszana problematyka stawia pytanie, czy cokolwiek przetrwało z danych pojęć, porządków i zasad, które wraz z nauką głosek i literek wsączały elementarze.
Elementarz jest próbą zmierzenia się z trudnymi problemami, przy jednoczesnym staraniu, aby zachować charakterystyczny dla grupy styl prowokacyjnych konfrontacji. Projekt odzwierciedla współczesną, polską rzeczywistość społeczną ujętą z dużą dozą ironii.
Tekst na podstawie komunikatu prasowego towarzyszącego wystawie.
Powrót
Artyści sięgali początkowo do konceptualizmu, od lat 80. czerpali z nurtu dada i surrealizmu. W czasach stanu wojennego utworzyli tzw. „Kulturę Zrzuty”, manifestującą swoją niezależność na „Strychu” przy ul. Piotrkowskiej. W latach 90. rozwinęli koncepcję „sztuki żenującej”. W 2003 odbyły się pierwsze pokazy prac, które miały wyrażać idee New Pop – poruszającej aspekty najnowszej ikonosfery, w tym reklamy.
Wystawa Alementarz w oczywisty sposób nawiązuje do tradycji polskich elementarzy. To propozycja dla współczesnych dorosłych „analfabetów”. Projekt jest nauką o tym, czym są elementarze, ujawniające często opresyjność systemu oświaty. Jak pisze Maria Poprzęcka: „W Alementarzu Łodzi Kaliskiej nie ma zmiłuj. Jego bohaterowie Ali i Al. (w polskim odpowiednio Ala i Ali) nie są miłymi polskimi dziećmi. Nie wiadomo kim właściwie są. Podobno to „nowi Polacy”. On – Arab z polskim paszportem (…), ona – Chinka, młoda, (…). Ali i Al. Nie chodzą do pierwszej klasy. W ogóle nie chodzą do szkoły. (…) Polskiego elementarza czepiały się już feministki, demaskując perfidię pozornie niewinnych zdań i obrazków wciskanych w siedmioletnie głowy paternalistyczny porządek społeczny. (…) Feministyczna rewizja elementarza jest jednak niczym wobec totalnej destrukcji, jakiej dokonuje tu Łódź Kaliska”.
Alementarz Łodzi Kaliskiej swoją konstrukcją przypomina zwykły elementarz. Tematyka za to jest zaangażowana społecznie, odnosi się do typowych dla Polski narodowych wartości: Boga i Ojczyzny, pracy, chleba. W nauczaniu Alementarza wszelka uwaga koncentruje się a jednej tylko literze „A”. Słowa, których znaczenie analizują podane są w języku angielskim. Ali i Al są plastikowymi manekinami. Poruszana problematyka stawia pytanie, czy cokolwiek przetrwało z danych pojęć, porządków i zasad, które wraz z nauką głosek i literek wsączały elementarze.
Elementarz jest próbą zmierzenia się z trudnymi problemami, przy jednoczesnym staraniu, aby zachować charakterystyczny dla grupy styl prowokacyjnych konfrontacji. Projekt odzwierciedla współczesną, polską rzeczywistość społeczną ujętą z dużą dozą ironii.
Tekst na podstawie komunikatu prasowego towarzyszącego wystawie.
Galeria prac
Powrót
