Kurtyzany, gejsze – japoński drzeworyt
Wernisaż: 2008-02-07 18:00:00
Świat pełen kurtyzan, gejszy, aktorów, to rzeczywistość, która, jak wiadomo, wielu interesuje. Świat ten przedstawiony w japońskich drzeworytach, staje się tym bardziej atrakcyjny; zarówno jeśli chodzi o technikę i kraj powstania, jak również pozycję tamtejszych „kobiet do towarzystwa”.
Japoński drzeworyt „ukiyo-e”, czyli w dosłownym tłumaczeniu „obraz przemijającego świata”, można oglądać w krakowskiej Mandze. Pokazanych prawie 90 drzeworytów zostało zakupionych przez Muzeum Narodowe w Krakowie w 1961 r. po zakończeniu wystawy, która była efektem współpracy UNESCO i narodowej komisji japońskiej do spraw UNESCO. Ideą było ukazanie twórczości charakterystycznej dla artystów najsłynniejszych w kierunku ukiyo-e, a także zaprezentowanie możliwie pełnego wyobrażenia o ewolucji tej sztuki i o różnych jej aspektach – tak ikonograficznych, jak i technicznych. Terminem ukiyo-e określa się styl w malarstwie i drzeworycie japońskim, który przedstawiał życie w dzielnicach rozrywek wielkich miast w okresie Edo (1603-1868).
Zaprezentowany na wystawie w Muzeum Manggha wybór plansz zachował ciąg chronologiczny historii rozwoju tradycyjnego drzeworytu japońskiego ukiyo-e. Etapy rozwoju wyznaczają nazwiska znamienitych twórców i nazwy szkół , z których wyszli lub które założyli. Wczesne prace to czarno-białe plansze artysty Hishikawa Moronobu uznawanego za “ojca” kierunku ukiyo-e i prace artystów szkoły Kaigetsudô - Doshin i Dohan. Swą specjalność – portrety aktorów – prezentują artyści szkoły Torii : Kiyonobu, Kiyomasu, i Kiyomitsu. Plansze rozmaitych artystów ukazują kolejne próby zmierzające do uzyskania odbitki z coraz większą ilością kolorów. Nie brak prac jednego z najsłynniejszych artystów ukiyo-e , Suzuki Harunobu, od czasów którego mówi się o odbitkach w pełnej gamie kolorów. Tematy teatralne przedstawia szkoła Katsukawa z końca XVIII wieku w pracach takich artystów jak : Shunchō, Shun’ ei czy Shunshō. Piękne kobiety podziwiamy między innymi na planszach artysty Kitagawa Utamaro, szczególnie słynącego z tego rodzaju portretów. Wiele najsłynniejszych nazwisk reprezentuje jedną z najdłużej trwających szkół w malarstwie i drzeworycie japońskim, szkołę Utagawa, a to : Toyokuni, Kuniyoshi czy Kunisada, a nowy temat - pejzaż, który pojawił się w ukiyo-e na początku XIX wieku, wielcy artyści : Katsushika Hokusai i Utagawa Hiroshige. Przyglądając się twórczości kolejnych artystów poznajemy tematy charakterystyczne dla stylu ukiyo-e i style ich przedstawiania w kolejnych epokach od początku XVII, kiedy to zrodził się styl ukiyo-e aż po jego schyłek w drugiej połowie XIX wieku.
Eksponowane drzeworyty, wykonane przy użyciu papieru i farb takich jak w danej Japonii, powstały w wyniku procesu powtarzającego we wszystkich etapach i szczegółach technicznych proces tworzenia tradycyjnego japońskiego drzeworytu. Wystawę uzupełnią wyroby tradycyjnego i współczesnego japońskiego rzemiosła artystycznego, takie jak wyroby z laki czy brązu, naczynia zdobione emalią komórkową i tkaniny.
Powrót
Japoński drzeworyt „ukiyo-e”, czyli w dosłownym tłumaczeniu „obraz przemijającego świata”, można oglądać w krakowskiej Mandze. Pokazanych prawie 90 drzeworytów zostało zakupionych przez Muzeum Narodowe w Krakowie w 1961 r. po zakończeniu wystawy, która była efektem współpracy UNESCO i narodowej komisji japońskiej do spraw UNESCO. Ideą było ukazanie twórczości charakterystycznej dla artystów najsłynniejszych w kierunku ukiyo-e, a także zaprezentowanie możliwie pełnego wyobrażenia o ewolucji tej sztuki i o różnych jej aspektach – tak ikonograficznych, jak i technicznych. Terminem ukiyo-e określa się styl w malarstwie i drzeworycie japońskim, który przedstawiał życie w dzielnicach rozrywek wielkich miast w okresie Edo (1603-1868).
Zaprezentowany na wystawie w Muzeum Manggha wybór plansz zachował ciąg chronologiczny historii rozwoju tradycyjnego drzeworytu japońskiego ukiyo-e. Etapy rozwoju wyznaczają nazwiska znamienitych twórców i nazwy szkół , z których wyszli lub które założyli. Wczesne prace to czarno-białe plansze artysty Hishikawa Moronobu uznawanego za “ojca” kierunku ukiyo-e i prace artystów szkoły Kaigetsudô - Doshin i Dohan. Swą specjalność – portrety aktorów – prezentują artyści szkoły Torii : Kiyonobu, Kiyomasu, i Kiyomitsu. Plansze rozmaitych artystów ukazują kolejne próby zmierzające do uzyskania odbitki z coraz większą ilością kolorów. Nie brak prac jednego z najsłynniejszych artystów ukiyo-e , Suzuki Harunobu, od czasów którego mówi się o odbitkach w pełnej gamie kolorów. Tematy teatralne przedstawia szkoła Katsukawa z końca XVIII wieku w pracach takich artystów jak : Shunchō, Shun’ ei czy Shunshō. Piękne kobiety podziwiamy między innymi na planszach artysty Kitagawa Utamaro, szczególnie słynącego z tego rodzaju portretów. Wiele najsłynniejszych nazwisk reprezentuje jedną z najdłużej trwających szkół w malarstwie i drzeworycie japońskim, szkołę Utagawa, a to : Toyokuni, Kuniyoshi czy Kunisada, a nowy temat - pejzaż, który pojawił się w ukiyo-e na początku XIX wieku, wielcy artyści : Katsushika Hokusai i Utagawa Hiroshige. Przyglądając się twórczości kolejnych artystów poznajemy tematy charakterystyczne dla stylu ukiyo-e i style ich przedstawiania w kolejnych epokach od początku XVII, kiedy to zrodził się styl ukiyo-e aż po jego schyłek w drugiej połowie XIX wieku.
Eksponowane drzeworyty, wykonane przy użyciu papieru i farb takich jak w danej Japonii, powstały w wyniku procesu powtarzającego we wszystkich etapach i szczegółach technicznych proces tworzenia tradycyjnego japońskiego drzeworytu. Wystawę uzupełnią wyroby tradycyjnego i współczesnego japońskiego rzemiosła artystycznego, takie jak wyroby z laki czy brązu, naczynia zdobione emalią komórkową i tkaniny.
Galeria prac
Powrót
