Joanna Rybczyńska - Fotografie
Wernisaż: 2009-08-24 18:00:00
Delikatność, kobiecość, poetyka, humanizm – tak w skrócie można by scharakteryzować fotografie Joanny Marii Rybczyńskiej, które są obecnie prezentowane w Galerii Zapiecek.
Pierwsze, co uderza w wystawionych pracach fotograficznych to ich plastyczność. Widać w nich wyraźnie malarską poetykę, która nie dziwi u artystki, która swoją drogę twórczą zaczynała posługując się właśnie malarstwem. Również pośród wrażeń gości zaproszonych na wernisaż przewijała się opinia, że wystawione prace „wyglądają jak obrazy”. Tyle, że zdjęcia te nie aspirują do malarstwa, jak to bywało wśród piktorialistów, ich siła tkwi właśnie w tym, że są fotografiami.
Na wystawie zgromadzono zdjęcia z różnych cykli, o różnej tematyce, co wynika z chęci zaprezentowania bardziej przekrojowo dorobku fotograficznego Rybczyńskiej. Niestety różnorodność ta w tym wypadku nie sprzyja odbiorowi prac artystki. Po części dlatego, że daje wrażenie chaosu wystawy, po drugie z tego względu, że pokazane prace prezentują różny poziom. Podczas gdy zdjęcia pejzaży są fotografiami nieciekawymi, można by powiedzieć “pocztówkowymi”, pozbawionymi napięcia, a czasami wręcz banalnymi (“romanantycznie” przedstawiony motyw nieba, wody, żagla jest niemiłosiernie ograny), o tyle fotografie ukazujące życie ulicy, abstrahizujące oraz portrety prezentują już wysoki poziom. Szczególnie warte uwagi są zdjęcia z cyklu Kwiatek begonii w wodzie, które choć ukazują tytułową roślinę, to jednak w potocznie nieznanym nam odbiorze, bo przekształconym twórczo przez „oko” aparatu, a przede wszystkim wrażliwość artystki. Jeszcze chyba lepsze są portrety staruszek – można by powiedzieć, że na zdjęciach Rybczyńskiej starość staje się piękna, bo kobiety te choć o zoranych zmarszczkami twarzach, mają w sobie coś szlachetnego. Fotografie Rybczyńskiej zdradzają także dużą wrażliwość artystki - taką odmianę wrażliwości, która dziś być może nie jest w cenie, ale bez której nie powstałyby tak interesujące i pociągająco poetyckie zdjęcia.
Powrót
Pierwsze, co uderza w wystawionych pracach fotograficznych to ich plastyczność. Widać w nich wyraźnie malarską poetykę, która nie dziwi u artystki, która swoją drogę twórczą zaczynała posługując się właśnie malarstwem. Również pośród wrażeń gości zaproszonych na wernisaż przewijała się opinia, że wystawione prace „wyglądają jak obrazy”. Tyle, że zdjęcia te nie aspirują do malarstwa, jak to bywało wśród piktorialistów, ich siła tkwi właśnie w tym, że są fotografiami.
Na wystawie zgromadzono zdjęcia z różnych cykli, o różnej tematyce, co wynika z chęci zaprezentowania bardziej przekrojowo dorobku fotograficznego Rybczyńskiej. Niestety różnorodność ta w tym wypadku nie sprzyja odbiorowi prac artystki. Po części dlatego, że daje wrażenie chaosu wystawy, po drugie z tego względu, że pokazane prace prezentują różny poziom. Podczas gdy zdjęcia pejzaży są fotografiami nieciekawymi, można by powiedzieć “pocztówkowymi”, pozbawionymi napięcia, a czasami wręcz banalnymi (“romanantycznie” przedstawiony motyw nieba, wody, żagla jest niemiłosiernie ograny), o tyle fotografie ukazujące życie ulicy, abstrahizujące oraz portrety prezentują już wysoki poziom. Szczególnie warte uwagi są zdjęcia z cyklu Kwiatek begonii w wodzie, które choć ukazują tytułową roślinę, to jednak w potocznie nieznanym nam odbiorze, bo przekształconym twórczo przez „oko” aparatu, a przede wszystkim wrażliwość artystki. Jeszcze chyba lepsze są portrety staruszek – można by powiedzieć, że na zdjęciach Rybczyńskiej starość staje się piękna, bo kobiety te choć o zoranych zmarszczkami twarzach, mają w sobie coś szlachetnego. Fotografie Rybczyńskiej zdradzają także dużą wrażliwość artystki - taką odmianę wrażliwości, która dziś być może nie jest w cenie, ale bez której nie powstałyby tak interesujące i pociągająco poetyckie zdjęcia.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
