Joanna Pawlik - The walk
Wernisaż: 2009-01-16 19:00:00
Nowa wystawa Joanny Pawlik w Galerii Czarnej może być zaskoczeniem. Krakowska artystka nie pokazała swojego malarstwa. Tym razem przygotowała instalację video.
Kolejnym szokiem może być tematyka pracy Pawlik. Filmy video, jak i uzupełniające je zdjęcie dotyczą samej artystki , i to tematu tak intymnego jak jej niepełnosprawność, a ściśle biorąc brak nogi. Na filmach piękna dziewczyn zmaga się z codziennością, ubiera, chodzi po plaży.
Pawlik przełamuje tabu, nie można odmówić jej odwagi.
Cała projekcja została zaaranżowana w ten sposób, ze przypomina peep show. W jednej z sal Galerii Czarnej ustawiono okrągłe pomieszczenie przesłonięte ciężkimi, czarnymi kotarami. Za zasłonami, w pojedynczych boksach, można oglądać filmy. Składają się na wspólną opowieść. Są przy tym autoironiczne. Artystka obnaża się przed widzami, pokazuje nam swoją codzienność.
Są szokujące w swojej bezpośredniości. Ale możliwe, że mogą mieć działanie terapeutyczne. Po oswojeniu się z pierwszym szokiem przychodzi refleksja – a więc to tak żyje się bez nogi. Tak - czyli całkiem zwyczajnie, normalnie. Można być przy tym piękną kobietą i nie tracić nie na swojej kobiecości.
To chyba znak, że aura jaką wokół siebie roztaczamy nie pochodzi z warunków zewnętrznych, a raczej wychodzi z naszego wnętrza.
Powrót
Kolejnym szokiem może być tematyka pracy Pawlik. Filmy video, jak i uzupełniające je zdjęcie dotyczą samej artystki , i to tematu tak intymnego jak jej niepełnosprawność, a ściśle biorąc brak nogi. Na filmach piękna dziewczyn zmaga się z codziennością, ubiera, chodzi po plaży.
Pawlik przełamuje tabu, nie można odmówić jej odwagi.
Cała projekcja została zaaranżowana w ten sposób, ze przypomina peep show. W jednej z sal Galerii Czarnej ustawiono okrągłe pomieszczenie przesłonięte ciężkimi, czarnymi kotarami. Za zasłonami, w pojedynczych boksach, można oglądać filmy. Składają się na wspólną opowieść. Są przy tym autoironiczne. Artystka obnaża się przed widzami, pokazuje nam swoją codzienność.
Są szokujące w swojej bezpośredniości. Ale możliwe, że mogą mieć działanie terapeutyczne. Po oswojeniu się z pierwszym szokiem przychodzi refleksja – a więc to tak żyje się bez nogi. Tak - czyli całkiem zwyczajnie, normalnie. Można być przy tym piękną kobietą i nie tracić nie na swojej kobiecości.
To chyba znak, że aura jaką wokół siebie roztaczamy nie pochodzi z warunków zewnętrznych, a raczej wychodzi z naszego wnętrza.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
