Jaśmina Wójcik - Hommage a Henryk Stażewski
Wernisaż: 2010-12-06 19:00:00
Najnowszy projekt Jaśminy Wójcik Hommage a Henryk Stażewski jest subtelnym wskazaniem na ten obszar rzeczywistości, który jest zwykłym, codziennym rytuałem,
ale poprzez symboliczne powiązane treści możemy odnaleźć w nim gest artystyczny.
Wójcik sfilmowała polską wieś i tradycyjny obrządek ozdabiania przydrożnych kapliczek i krzyży, kolorowymi wstążkami. Zdarzenie wizualne, które praktycznie każdy z nas może obserwować jeżdżąc po Polsce. Instalacja video składa się z trzech filmów, na których został zarejestrowany moment przygotowywania wstęg i dekoracji kapliczki. Wójcik pokazuje jak kobiety dbają o każdy szczegół - prawidłowe odstępy, kolejność kolorów, misterne kokardy - to wszystko ma zapewnić upragniony efekt. Wstążki muszą być rozmieszczone symetrycznie po obu stronach krzyża, z zachowanym porządkiem poddanym geometrycznemu rygorowi. Ta różnokolorowa kompozycja tworzy na niebie czystą geometrię. Wstążki wyznaczają kierunki i diagonale. Całość składa się na formę zbliżoną do abstrakcji, która w tym wypadku wynika z naturalnej potrzeby sztuki niesklasyfikowanej jako takiej. Tradycja przyozdabiania miejsc kultu jest wynikiem religijności, traktowana bardziej jako powinność wobec obiektu kultu niż działanie z pogranicza sztuki. Dobór kolorów, intensywnej żółci, czerwieni, błękitu które tworzą na niebie konstrukcję czystych, prostych barw przywodzi na myśl projekt Henryka Stażewskiego „Dziewięć promieni światła na niebie” (1970), w którym kolorowe snopy światła rzucone na niebo miały uporządkować przestrzeń nad miastem i stanowiły wykładnie o uniwersalizmie geometrii. Projekt „Hommage a Henryk Stażewski” jest nie tylko ukłonem w stronę twórczości artysty, subtelnym przywołaniem świetlnej koncepcji, ale także zaznaczeniem, że pojęcie gestu artystycznego jest czymś, co wychodzi poza tradycyjną skalę, gdzie istnieje morfologiczna nieodróżnialność sztuki od nie-sztuki. Wójcik pokazuje, że „świat zwykłych rzeczy” może nieść w sobie znamiona sztuki, a granica pomiędzy nią a rzeczywistością, została już dawno zniesiona.
Powrót
Wójcik sfilmowała polską wieś i tradycyjny obrządek ozdabiania przydrożnych kapliczek i krzyży, kolorowymi wstążkami. Zdarzenie wizualne, które praktycznie każdy z nas może obserwować jeżdżąc po Polsce. Instalacja video składa się z trzech filmów, na których został zarejestrowany moment przygotowywania wstęg i dekoracji kapliczki. Wójcik pokazuje jak kobiety dbają o każdy szczegół - prawidłowe odstępy, kolejność kolorów, misterne kokardy - to wszystko ma zapewnić upragniony efekt. Wstążki muszą być rozmieszczone symetrycznie po obu stronach krzyża, z zachowanym porządkiem poddanym geometrycznemu rygorowi. Ta różnokolorowa kompozycja tworzy na niebie czystą geometrię. Wstążki wyznaczają kierunki i diagonale. Całość składa się na formę zbliżoną do abstrakcji, która w tym wypadku wynika z naturalnej potrzeby sztuki niesklasyfikowanej jako takiej. Tradycja przyozdabiania miejsc kultu jest wynikiem religijności, traktowana bardziej jako powinność wobec obiektu kultu niż działanie z pogranicza sztuki. Dobór kolorów, intensywnej żółci, czerwieni, błękitu które tworzą na niebie konstrukcję czystych, prostych barw przywodzi na myśl projekt Henryka Stażewskiego „Dziewięć promieni światła na niebie” (1970), w którym kolorowe snopy światła rzucone na niebo miały uporządkować przestrzeń nad miastem i stanowiły wykładnie o uniwersalizmie geometrii. Projekt „Hommage a Henryk Stażewski” jest nie tylko ukłonem w stronę twórczości artysty, subtelnym przywołaniem świetlnej koncepcji, ale także zaznaczeniem, że pojęcie gestu artystycznego jest czymś, co wychodzi poza tradycyjną skalę, gdzie istnieje morfologiczna nieodróżnialność sztuki od nie-sztuki. Wójcik pokazuje, że „świat zwykłych rzeczy” może nieść w sobie znamiona sztuki, a granica pomiędzy nią a rzeczywistością, została już dawno zniesiona.
Opracowano na podstawie tekstu autorstwa Jaśminy Wójcik
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
