Jacek Sempoliński - malarstwo - Art NEW media

Artysty nikomu przedstawiać nie trzeba. Ceniony od lat za swoją bezkompromisową postawę objawiającą się zarówno w malarstwie, jak i publikowanych tekstach krytycznych, szerokiej publiczności przypomniał się dzięki mającej miejsce cztery lata temu dużej retrospektywie w Zachęcie. Wystawa w Art NEW media jest „skróconą wersją” tej retrospektywy (choć trzeba pamiętać, że autor na określenie „retrospektywa” się nie godził i nie godzi, gdyż jego zdaniem w nazwie tej zawiera się konieczność podsumowań i zakończenia twórczości, a Sempoliński wszak cały czas jest twórcą ogromnie aktywnym i nadal poszukującym). Ekspozycja obejmuje mniej prac, ale także prezentuje zestaw przekrojowy z lat 1966-2005, zawierający kilka obiektów znanych z Zachęty i kilkanaście dotychczas nie prezentowanych, pochodzących z pracowni artysty. Są wśród nich dzieła z najbardziej rozpoznawalnych cykli artysty takich jak „Czaszka”, „Twarze” i „Autoportrety”. 

Ogólny wyraz wystawy może być dla znawców twórczości Sempolińskiego nieco zaskakujący, gdyż znalazło się na niej kilka prac o mniej typowej kolorystyce: jaśniejszej, uspokojonej i jakby bardziej optymistycznej. To zaważyło na całościowym odbiorze ekspozycji, której najsilniejszymi akcentami okazały się płótna w gamie różów i fioletów oraz ogromnie ekspresyjny „Autoportret” z 1999 roku.

Na twórczości Sempolińskiego zaważyły dwa zjawiska polskiej sztuki powojennej: koloryzm i etos Arsenału. Artysta kontynuuje tradycję kolorystyczną w niemal abstrakcyjnych pejzażach, kładzionych szerokimi pasmami farby, nasyconymi barwą i światłem. W latach 70. skupiał uwagę na wyabstrahowanych problemach koloru, światła, przestrzeni malarskiej, faktury, dla których natura nadal pozostaje czytelnym punktem wyjścia. Realizował serie obrazów o pasyjnej treści, niemal wyzute z barwy, sine, noszące ślady fizycznych udręczeń. Prace te, będące śladem głębokich przeżyć i przemyśleń, płynnie wpisały się w okres przewartościowań lat 80. Postawa etyczna i estetyczna prezentowana przez Sempolińskiego w tym okresie, zyskała mu pozycję autorytetu zarówno artystycznego, jak i - dzięki publikacjom - intelektualnego.