Grzegorz Rogala - Czas

Wystawa Grzegorza Rogali mówi o czasie, ale także o pamięci. W obu tych kontekstach autorowi chodzi o naszą percepcję, o to co można zobaczyć, a czego zobaczyć się nie da. 

Przetworzone cyfrowo fotografie wyjęte ze starego, rodzinnego albumu, rozwarstwiane i multiplikowane, wprowadzają w oniryczny klimat niesamowitości. Ich bohaterowie zdają się być żywi, machają do nas ręką, mrugają okiem. Wchodzą w dialog, chcąc nawiązać z widzem rozmowę, chcą być pamiętani, a dzięki temu wiecznie żywi. To paradoks fotografii, która w jednym momencie czyni coś zapisanym na wieczność, a w tym samym uśmierca zarejestrowane wydarzenie.

Rogala traktuje fotografię w sposób zbliżający ją do filmu, wywołując efekt nałożenia na siebie kilku klatek tego samego kadru. W realizacjach wideo natomiast cofa estetykę filmu na pogranicze fotografii, montując ze sobą zatrzymane w kadrze sceny, spowalniając ekstremalnie ruch postaci, przekłamując kolory, sprowadzane często do efektu barwnego sepii. 

Nieczytelność filmowych klatek i fotograficznych ujęć powoduje wrażenie, że autor "wywołuje" na powrót zagubione w przeszłości obrazy, przywraca je pamięci i postrzeganiu, ocala przez zapomnieniem, tak jakby działał na zlecenie duchów postaci zaklętych w zdjęciach. Zabiegi realizowane przez Rogalę bliskie są intelektualnie przesłaniu, jakie towarzyszyło Beksińskiemu i Lewczyńskiemu, kiedy w latach 50. tworzyli zestawy i montaże fotograficzne, upublicznione potem na wystawie okrzykniętej mianem Antyfotografii. U Rogali następuje jednak multiplikacja w obrębie jednego kadru, dodatkowo intensyfikująca przez to siłę działania zwielokrotnianego wizerunku. Wykreowana estetyka działa na widza niepokojąco, przymuszając do wielokrotnego oglądania tych samych zdjęć czy filmów. Jednocześnie nastrój tych prac wyzwala uczucie bycia poza czasem, uczucie uwolnienia się od niego.