Edyta Sobieraj - malarstwo - Nautilus w Krakowie

To, co widnieje na obrazach Edyty Sobieraj trudno od razu jednoznacznie zidentyfikować. Mogą to być stare ubrania, słoje, buteleczki, miski; w zasadzie nie najważniejsze jest co to za przedmioty, ale jak są malowane i skąd pochodzą. A miejscem, które je łączy jest śmietnik oraz to, że w pewnym momencie stały się komuś niepotrzebne.
Edyta Sobieraj traktuje je jako dostateczny powód do namalowania, przedstawiając je w niezwykle poetycki sposób. Nanoszone grubymi impasami farby, toną w monochromatycznym tle, czasem się z nim zlewając, kiedy indziej z kolei odcinając, wydobyte z mroku dość intensywnym światłem. To światło właśnie, oraz spokojne, ciemne barwy powodują, że niektórym malarstwo to, choć współczesne, kojarzy się ze starymi obrazami szkoły holenderskiej: „to, co je wszystkie łączy, to światło, światło pośród przedmiotów i we wnętrzu. (…) Ono jest dla mnie najważniejsze. Światło to źródło nadziei, życia. Światło daje wyrzuconym na śmietnik przedmiotom szansę na nowe życie, wydobywa je z beznadziei i porzucenia. To jest opowieść o rupieciach, ale przede wszystkim o przemianie, stawaniu się. To opowieść o czasie”. Ta wypowiedź artystki najbardziej chyba charakteryzuje jej malarstwo, jego istotę i stosunek do przedmiotów, którym „przedłuża” życie. „To opowieść o melancholii, o smutku, o przemijaniu. Gdzieś tam pokazany jest czas, jakieś uchylone drzwi, za którymi jest jakaś zagadka, nasza przyszłość. Przemijanie… To opowieść o samotności. Każdy malarz jest w jakiś sposób samotny. Samotność jest inspirująca”.
Ostatnio artystka do repertuaru stosowanych przez siebie kolorów wprowadziła pewną zmianę, a mianowicie kolor czerwony. Kolejną zmianą jest wprowadzenie kolażu, których wcześniej nie robiła. Przyczyna tej zmiany – jak sama określa artystka – jest dość banalna: „Byłam w podróży za granicą i nie miałam możliwości malowania na płótnie. Początkowo kolaże mnie przytłoczyły bo nie lubię ograniczać się formatem. Traktowałam je jako szkice, a potem okazało się, że świetnie funkcjonują też jako samodzielne prace. Ostatecznie zaczęły mnie coraz bardziej pociągać. Są punktem wyjścia dla obrazów”. Kolaże te tworzą atrakcyjny cykl, szczególnie wtedy, gdy widziane są jako pewna całość. 
Dziś te, oraz inne prace Edyty Sobieraj oglądać można do 17 czerwca w krakowskim Salonie Antykwarycznym Nautilus.

zobacz katalog wystawy