Celina Reiss-Litke i Jan Bembenista - Galeria BP

Pejzaż to bardzo szerokie pojęcie, pojemne. W sztukach plastycznych ma niezliczoną ilość emanacji. Jest pejzaż miejski czyli weduta, pejzaż morski czyli marina, pejzaż imaginacyjny, często zwany kaprysem i wiele innych przedstawień krajobrazowych, które nie doczekały się osobnej nazwy. W tradycji polskiej sztuki mamy wielu znamienitych piewców pejzażu, żeby wymienić najbardziej znanych jak Stanisławski, Chełmoński, Wywiórski, Canaletto. Tematyka ta zawsze była i będzie bliska miłośnikom sztuki, a sielskie krajobrazy należą do najbardziej pożądanych tematycznie obrazów, jakie zwykli ludzie chcą widzieć na ścianach swoich mieszkań. 

Wystawa malarstwa pejzażowego Celiny Reiss-Litke i Jana Bembenisty pomyślana została jako prezentacja dwóch zupełnie odmiennych a nawet kontrastujących ze sobą sposobów widzenia pejzażu i koncepcji malarskich. 

Celina Reiss-Litke w swoich pracach ukazuje piękno polskiego krajobrazu o różnych porach roku. Na niektórych z jej prac dostrzec można pałace, kościoły, wsie. Tematem innych są urokliwe nadmorskie miasteczka, niewielkie porty i zacumowane w nich łodzie. Właśnie pejzaż marynistyczny jest chyba artystce najbliższy. Najlepiej widać w nim kunszt malarski, bliski poetyce impresjonistów, a technicznie wyrażający się drobnymi, rozwibrowanymi i ekspresyjnymi pociągnięciami pędzla, które artystka podbudowuje poprzez stosowanie mięsistej, wyrazistej faktury. Jej przedstawienia to bez wątpienia pejzaże emocjonalne, silnie przefiltrowane przez temperament autorki, prezentujące w pozornym obiektywizmie bardzo osobisty sposób widzenia. 

Jan Bembenista zauroczony jest śląską architekturą miejską: budynkami przemysłowymi, dzielnicami familoków, nieczynnymi hutami i kopalniami. Są one głównym tematem jego prac. Pasjonuje go utrwalanie na płótnie detali architektonicznych, fragmentów starych kamienic, bram i podwórek. Jest chłodnym, obiektywnym dokumentalistą ich wyglądu. Stara się o jak najwierniejsze przedstawienie, jest realistą na wskroś. Jego kompozycje bliskie są ujęciu fotograficznemu, choć jeśli pojawia się na nich sztafarz ludzki to potraktowany jest schematycznie, wyłącznie jako element kompozycji podporządkowany prezentacji architektury. Swoje prace artysta oprawia w stare ramy okienne, które sam odnawia, i do których dobiera wielkość blejtramów na jakich tworzy. To nadaje im specyficzny klimat śląskiej rzeczywistości odchodzącej już w zapomnienie.