Andrzej Wróblewski - Muzeum Narodowe, Warszawa

Andrzej Wróblewski jest jednym z tych artystów, których obrazy stały się ikonami polskiego malarstwa. Jego nazwisko natychmiast wywołuje z pamięci dramatyczny obraz rozstrzeliwań. Mimo, że Wróblewski zginął tragicznie w 1957 r. mając zaledwie 30 lat i tworzył tylko przez lat kilkanaście, wypracował indywidualny styl, rozpoznawalny i będący punktem odniesienia dla innych twórców. 

Wystawa w Muzeum Narodowym w Warszawie konsekwentnie przedstawia ewolucję osobowości artystycznej Wróblewskiego oraz ujawnia zależności między jego twórczością a nurtami w sztuce międzynarodowej lat powojennych. 

Przejrzysta koncepcja wystawiennicza doskonale pokazuje przemiany stylu i ideologii Wróblewskiego oraz konteksty jego twórczości. Kierunek zwiedzania wystawy jest po prostu chronologiczny. Pierwsze obrazy wybrane na wystawę pochodzą z lat 1948-50 i reprezentują realizm bezpośredni. Pierwsze z tych prac są jeszcze abstrakcyjne, gdyż wtedy Wróblewski podobnie jak Mieczysław Porębski i Taduesz Kantor, wierzył w rewolucyjną moc abstrakcjonizmu, który według nich miał doprowadzić do spotęgowanego realizmu. Jednak już w roku 1948 Wróblewski odszedł od tego przekonania. Jego zdaniem forma powinna być "możliwie pozbawiona przekształceń, przedmiotowa, fotograficzna, jak najbardziej zgodna z potocznym widzeniem i wyobraźnią mas pracujących". Dla polskiego odbiorcy brzmi to jak wczesny dobrowolny manifest socrealzimu, jednak dzięki twórcom wystawy możemy dostrzec zupełnie inne uwarunkowania takiego rozumienia malarstwa: przede wszystkim grafika meksykańska, do której Wróblewski świadomie sięgał jako do źródła inspiracji, murale - meksykańskie monumentalne malarstwo ścienne oraz francuski i włoski neorealizm (ten ostatni zarówno w dziedzinie malarstwa, jak i filmu, którego emblematem stała się La Strada pokazywana we fragmentach na wystawie). Przysadziste postaci ludzkie malowane sylwetowo najbardziej kojarzone ze stylem Wróblewskiego, bo pochodzące z "Rozstrzelań" są swoiste właśnie dla malarstwa meksykańskiego. 

Wystawa jest bardzo uczciwym obrazem twórczości Wróblewskiego, bo jej organizatorzy nie unikają pokazania kontowersyjnego okresu, kiedy na początku odwilży artysta rzeczywiście tworzył dzieła "zaangażowane" - socrealistyczne. Wątek ten zasygnalizowany jest jednym obrazem eksponowanym za czerwoną szybą. 

Na wystawie w Muzeum Narodowym są również obrazy ukazujące sferę prywatną artysty - jego autoportrety, obrazy ukazujące mikrokosmos własnego ciała, inne wizerunki "człowieka organicznego". 



Aneks do wystawy stanowią prace kubańskiego artysty Dianga Hernandeza, który stworzył serię rysunków i instalację zainspirowaną szkicami do "Rozstrzelań" oraz cyklem "Ukrzesłowień" Wróblewskiego.