Agnieszka Strojna czyli z cicha pęk

Obrazy Agnieszki Strojnej przybliżają tajemnicze źródła i cele jej twórczości. Artystka swobodnie posługuje się bogatymi i różnorodnymi środkami ekspresji, które stały się charakterystyczne i rozpoznawalne dla jej malarstwa. Nie obawia się konfrontacji z tradycją i podjęcia poszukiwań w obszarze eksploatowanym przez wielu twórców.
Jej obrazy przedstawiają przepych, bogactwo, różnorodność oraz trudną do pojęcia przez nas magię natury. W tym żywiole znajduje się także miejsce dla człowieka, który jest niewielkim elementem trwającym w harmonii i symbiozie z przyrodą. Relacja między nim a potęgą nie do okiełznania, nadaje malarstwu Agnieszki Strojnej zaskakujący, także swoją świeżością, oniryczny charakter i klarowny ton. Efekt ten osiąga dzięki charakterystycznym elementom budowy obrazu potęgującym specyficzny nastrój i klimat przekazu.
Artystka bardzo trafnie i umiejętnie przedstawia dwuznaczną relację między człowiekiem a naturą. W tym celu posługuje się symboliką, która tworzy aurę niedopowiedzenia, zawieszenia, niepewności i oczekiwania. Nie sugeruje gotowych odpowiedzi mających wyjaśnić różnorodność związków i zależności między poszczególnymi elementami obrazu. Walor i siła jej malarstwa polega również na świadomym doborze adekwatnych środków nadających warstwie malarskiej swobodną a przy tym zdyscyplinowaną formę.
Pracom Agnieszki Strojnej można jedocześnie przypisać cechy radosnej zabawy i ciekawość eksperymentu, a nieograniczony, formalny potencjał malarstwa i jego umiejętne wykorzystanie daje możliwość osiągnięcia metafizycznego oddziaływania obrazu. Prowadzi to do przekonania, że twórczość autorki jest cały czas otwarta i gotowa na przyjmowanie różnych impulsów mogących wzbogacić lub nawet zmienić jej malarstwo.

Andrzej Rysiński