Napoleon pod piramidami, ok. 1923 r.

Na początku lat 20. Waliszewski przebywał w Krakowie. W tym czasie rozpoczął edukację artystyczną na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz nawiązał liczne znajomości artystyczne, wpisując się tym samym w nurt awangardy polskiej. Zaprzyjaźniony z Józefem Jaremą i Tytusem Czyżewskim tworzył projekty scenografii i kostiumów teatralnych z grupą futurystów, zdobił ściany ulubionego miejsca spotkań - kawiarni Gałka Muszkatołowa. W tym czasie zaczął również tworzyć coraz więcej prac obejmujących tematyką sztukę ludową oraz sceny historyczne. Około roku 1922-23 powstały wykonane w technice akwareli na papierze sceny przedstawiające Napoleona, inspirowane malarstwem francuskim. Praca "Przejście wojsk Napoleona przez Górę Świętego Bernarda", mająca swój pierwowzór w obrazie Carla Verneta, jest swoistą wariacją, przemieniającą kompozycję odznaczającą się przesadnie wzniosłą dramaturgią w groteskowe przedstawienie pełne żywych barw, przerysowanych gestów i absurdalnych strojów, jak frak Napoleona. Prezentowana w katalogu akwarela "Napoleon pod Piramidami" namalowana jest w podobnym duchu. Inspiracją dla niej wydaje się obraz Antoine`a-Jeana Grosa "Bitwa pod piramidami". Powtórzona została statyczna sylwetka Napoleona siedzącego na koniu w centrum kompozycji na tle piramid oraz rozgrywające się po bokach kompozycji dynamiczne sceny bitwy. Waliszewski, mimo iż przywódcę rewolucji francuskiej darzył sympatią i szacunkiem, przedstawił go tu ponownie w sposób groteskowy. Ilustratorski, szkicowy charakter pracy, żywa, wesoła kolorystyka są kolejnymi przykładami groteskowej parafrazy XIX-wiecznego malarstwa francuskiego. Lekkość przedstawienia, wirtuozeria w użyciu koloru oraz odważne pociągnięcia pędzla wymagają szczególnej wprawy i umiejętności. Opisywana praca jest przykładem niezwykłego talentu oraz pracy, którą artysta wkładał w doskonalenie swojego warsztatu artystycznego.
Dzieciństwo spędził w Gruzji, w Tyflisie (obecnie Tbilisi), gdzie rozpoczął naukę rysunku i malarstwa pod kierunkiem Nikołaja Sklifasowskiego. W okresie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej. Kilkakrotnie odwiedzał Moskwę, gdzie poznał sztukę z kręgu Mir Isskustwa i wielkie kolekcje malarstwa francuskiego Siergieja Szczukina i Iwana Morozowa. Związał się z grupą futurystów, przyswajając sobie normy sztuki awangardowej. Pod koniec 1920 roku wyjechał do Polski drogą morską przez Turcję i Grecję; w 1921 roku osiedlił się w Krakowie. W latach 1921-24 odbył studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Wojciecha Weissa i Józefa Pankiewicza. W 1924 roku wyjechał do Paryża w gronie członków Komitetu Paryskiego, by pod kierunkiem Pankiewicza kontynuować studia malarskie. Uczestniczył w pierwszej wystawie kapistów w paryskiej Galerie Zak (1930) i w pokazie w Galerie Moos w Genewie (1931). W 1931 powrócił do kraju; mieszkał w Warszawie, Krzeszowicach i Krakowie. Prezentował swe prace w Warszawie, w Polskim Klubie Artystycznym i na Salonach Instytutu Propagandy Sztuki - w latach 1930, 1931, 1933, 1936). Swoje malarstwo eksponował także w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, we Lwowie, Poznaniu i Łodzi. W latach 1935-36 wykonał dekorację plafonu w Kurzej Stopce na Wawelu. Zajmował się scenografią, projektował plakaty, rysował ilustracje książkowe, karykatury i groteskowe scenki. Namalował wiele widoków Warszawy i Krakowa; pociągała go sztuka portretowa, fascynowały akty. W przeciwieństwie do innych kapistów nie obawiał się opisowości rysunku i literackiej narracyjności w malarstwie. Komponował fantastyczne sceny inspirowane przedstawieniami komedii dell`arte, opracowywał w wielu wariantach motyw Don Kichota. Drobnymi, urywanymi pociągnięciami pędzla malował płaskie, dekoracyjne, wibrujące czystymi barwami kompozycje, w których syntetycznie ujęte postacie i przedmioty dookreślał kontur.