Książę Józef Poniatowski

Dzieciństwo spędził w Gruzji, w Tyflisie (obecnie Tbilisi), gdzie rozpoczął naukę rysunku i malarstwa pod kierunkiem Nikołaja Sklifasowskiego. W okresie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej. Kilkakrotnie odwiedzał Moskwę, gdzie poznał sztukę z kręgu Mir Isskustwa i wielkie kolekcje malarstwa francuskiego Siergieja Szczukina i Iwana Morozowa. Związał się z grupą futurystów, przyswajając sobie normy sztuki awangardowej. Pod koniec 1920 roku wyjechał do Polski drogą morską przez Turcję i Grecję; w 1921 roku osiedlił się w Krakowie. W latach 1921-24 odbył studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Wojciecha Weissa i Józefa Pankiewicza. W 1924 roku wyjechał do Paryża w gronie członków Komitetu Paryskiego, by pod kierunkiem Pankiewicza kontynuować studia malarskie. Uczestniczył w pierwszej wystawie kapistów w paryskiej Galerie Zak (1930) i w pokazie w Galerie Moos w Genewie (1931). W 1931 powrócił do kraju; mieszkał w Warszawie, Krzeszowicach i Krakowie. Prezentował swe prace w Warszawie, w Polskim Klubie Artystycznym i na Salonach Instytutu Propagandy Sztuki - w latach 1930, 1931, 1933, 1936). Swoje malarstwo eksponował także w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, we Lwowie, Poznaniu i Łodzi. W latach 1935-36 wykonał dekorację plafonu w Kurzej Stopce na Wawelu. Zajmował się scenografią, projektował plakaty, rysował ilustracje książkowe, karykatury i groteskowe scenki. Namalował wiele widoków Warszawy i Krakowa; pociągała go sztuka portretowa, fascynowały akty. W przeciwieństwie do innych kapistów nie obawiał się opisowości rysunku i literackiej narracyjności w malarstwie. Komponował fantastyczne sceny inspirowane przedstawieniami komedii dell`arte, opracowywał w wielu wariantach motyw Don Kichota. Drobnymi, urywanymi pociągnięciami pędzla malował płaskie, dekoracyjne, wibrujące czystymi barwami kompozycje, w których syntetycznie ujęte postacie i przedmioty dookreślał kontur.