Pejzaż, 1878 r.

POCHODZENIE:
- dom aukcyjny Rempex, luty 2002
- dom aukcyjny Agra-Art, marzec 2014
- kolekcja prywatna, Warszawa

Pejzaż autorstwa Zygmunta Sidorowicza przykuwa uwagę głębią spojrzenia i wrażliwością w odczuwaniu polskiego krajobrazu. Przed widzem rozpościera się niewielkich rozmiarów, acz rozległa rzeczywistość. „Ręcznikowy” format obrazu umożliwił szersze widzenie owego wycinka natury, który tworzy szeroka połać nieba, będąca najbardziej dynamicznym obszarem pracy oraz monotonna, malowana zgaszonymi zieleniami równina przedzielona brunatną drogą. W oddali widoczne są pozbawione liści drzewa, most, zabudowania oraz samotna przechadzająca się postać. Tym, co przyciąga uwagę, jest niewątpliwie gra świateł rozgrywająca się w przestrzeni nieba: błękity, beże, ciepłe szarości, akcenty jasnego różu oraz perłowo-złota barwa chmur, przypominająca kruszone listki złota. Przedstawienie nieba, na którym królują constable'owskie chmury, ujawnia talent Sidorowicza do kreowaniu nastroju.
Sidorowicz, tworzący zaledwie do 35 roku życia, namalował prezentowany pejzaż w Monachium bądź w Wiedniu, do którego przeprowadził się w 1878 roku. W obliczu tęsknoty za ojczyzną i za rodzinnym Lwowem powracał do utrwalonego w pamięci ojczystego krajobrazu. Malarze tworzący z dala od domu pielęgnowali takie wspomnienia – przywozili ze sobą studia natury, a czasem powracali do własnych wspomnień, rozbudzonych doświadczeniem piękna „obcej” natury. Pejzaż Sidorowicza ujmuje tę tęsknotę, a przede wszystkim zachwyt codziennością polskiej wsi, będącej spokojną i bezpieczną przestrzenią żyjącą miarowym rytmem pór roku.
Warto zauważyć, że malarstwo Sidorowicza ujawnia wpływy stimmungowego malarstwa Eduarda Schleicha oraz Barbizończyków. Malarz nie mógł uczestniczyć w I Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Monachium w 1869 roku, jednakże prezentowane na niej prace rzuciły wyzwanie tradycyjnie pojmowanemu malarstwu, zaogniając dyskusję stronnictwa realistów i grupy romantyczno-klasycystycznej (choć późniejszy nurt pojmowany był coraz częściej jako archaiczny). Obok dzieł reprezentujących malarstwo tradycyjne wisiały obrazy malarzy należących do Szkoły Barbizończyków: Courbeta, Corota, Milleta. Dyskusja obejmowała jednak znacznie więcej niż nowy sposób obrazowania, dotyczyła bowiem stosunku do codzienności uznawanej jeszcze za niegodny malarstwa temat. Dodatkowym bodźcem dla środowiska polskiego w Monachium była postać Maksymiliana Gierymskiego, romantyzującego realisty, którego nowatorska twórczość pejzażowa „łamała” ogólnie przyjętą hierarchię tematów malarskich. Po śmierci malarza i na rok po przybyciu Sidorowicza do Monachium rozgorzała dyskusja o roli malarstwa, która niewątpliwie wpłynęła na rozwój twórczości pejzażowej w kręgach monachijskich.

Po ukończeniu studiów na Politechnice Lwowskiej w latach 1864-7 przebywał na stypendium w Wiedniu, gdzie studiował na Akademii Sztuk Pięknych. W 1867 roku powrócił do Lwowa i zorganizował wystawę swoich prac. W 1873 r. wyjechał do Monachium, gdzie miał wspólną pracownię z Aleksandrem Kotsisem i Walerym Brochockim. Związany był z kręgiem malarzy skupionych wokół Józefa Brandta. Malował głównie nastrojowe pejzaże oraz sceny rodzajowe i portrety.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.