To o bizantyjskich kapitelach..., 1961 r.

Zbigniew Makowski urodził się w 1930 roku w Warszawie. Studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1950 - 1956, pod kierunkiem Kazimierza Tomorowicza. Malarz, rysownik, twórca książek, poeta. Zajmował się różnymi dziedzinami nauki: matematyką, kulturą wschodu, pasjonował się kabalistyka. Brał udział w najważniejszych wystawach lat 50. i 60., w III Wystawa Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1959), I Plenerze Koszaliński - Osieki (1963). W 1962 r. przebywał we Francji, gdzie zetknął się z André Bretonem i członkami ugrupowania Phases, z którymi wziął udział w wystawie "Le Mouvement Surréaliste et le Mouvement Phases" w Paryżu. W latach 60-tych komponował swe obrazy ze znaków magicznych, symboli i rekwizytów, także sentencji i dłuższych tekstów. Fascynację wiedzą ezoteryczną - znakami, cyframi i literami, łączy w swoich kompozycjach osiągając efekty symboliczne i surrealistyczne. W latach 70-tych i 80-tych maluje ezoteryczno-magiczne pejzaże, przedstawiające zazwyczaj fragmenty antycznej architektury, ponad którymi unoszą się symboliczne przedmioty "Vale ergo polia, Et ibam in profundis". Laureat narody krytyki artystycznej im. C.K. Norwida (1973) oraz nagrody im. J. Cybisa (1992).