Sanquinem ut bibam..., 1975 r.

Praca Makowskiego "Sanguinem ut bibam" wykorzystuje czterowiersz zaczerpnięty z łacińskiego tłumaczenia "Odysei" Homera. Autorem wykorzystanego przez artystę przekładu jest renesansowy humanista Andreras Divus (Andrea Divo Giustinopolitano). Jego tekst ukazał się po raz pierwszy w Wenecji w 1537 roku i stał przedmiotem licznych kontrowersji. Mimo zarzucanej Divusowi zbytniej dosłowności stworzona przez niego "Odyseja" doczekała się licznych, różniących się między sobą głównie zapisem, wydań. Trudno zidentyfikować, którym z nich posłużył się Makowski. Fragment w z pierwszej weneckiej wersji brzmi:

"Cur iterum o infelix linquens lumen Solis
Venisti. ut videas mortuos, et iniucundam regionem?
Sed recede a fossa, remove autem ensem acutum,
Sanguinem ut bibam, et tibi vera dicam."

W przekładzie Lucjana Siemieńskiego odpowiada mu następujący fragment:

"Świat rzuciłeś i słońcu uciekłeś jasnemu,
Aby widzieć umarłych i grozy siedlisko?
Zejdź na bok albo miecz swój nastawion spuść nisko,
Niech się krwi tej napiję i przyszłość wygadam."

Fragment pochodzi z XI księgi eposu, w której Odyseusz spotyka w Hadesie duchy zmarłych. Duchy, aby móc przemówić do herosa muszą napić się najpierw krwi ze złożonej prze niego ofiary. Odyseusz mieczem odpędza od krwi te zjawy, z którymi nie chce rozmawiać.