Remotio, 1970 r.

"Charakterystyczne znaczenie dla twórczości Makowskiego mają inspiracje literackie i filozoficzne. Dzieła Ezry Pounda, Dantego czy Giordana Bruna traktuje jednak nie tylko jako źródło motywów, ale przede wszystkim jako model, strukturę artystyczną, rozpoznając i naśladując mechanizmy działania twórczego. Niezwykle erudycyjne malarstwo Makowskiego nie poddaje się racjonalnej analizie, łącząc zaczerpnięte z różnych kultur i epok elementy w jednorodną, poetycką tkankę. Stanowi nie tylko dziennik intelektualnych fascynacji, ale także bardzo osobisty zapis życiowych doświadczeń".
Z katalogu wystawy "Polytropos", Płocka Galeria Sztuki, 2012

Obraz pozbawiony idei jest według Zbigniewa Makowskiego jedynie dekoracją. Zawiła symbolika, erudycyjne odwołania, warsztatowa perfekcja określana przez niektórych krytyków alchemicznym stosunkiem do materii to podstawowe wyróżniki malarstwa artysty. Jego indywidualność ukształtowała się na początku lat 60., zasadniczy wpływ na nią miał pobyt artysty w Paryżu i zetknięcie się ze środowiskiem surrealistów (poznał wówczas m.in. Andre Bretona, brał udział w międzynarodowych wystawach grupy PHASES). W ówczesnym stylu Makowskiego zarysowują się podstawowe inspiracje - wpływ teorii Junga i zainteresowanie ezoteryką. Mimo ewidentnych związków z surrealizmem, Makowski sięga do innych źródeł. Odrzuca surrealistyczną podświadomość na rzecz wiedzy. Eksploruje obszary mistycyzmu, języka, filozofii, literatury, poezji. Od samego początku jest orędownikiem symbolu jako podstawowego środka komunikacji z odbiorcą, malarstwo stanowi dla niego formę intelektualnej gry z widzem. Kompozycje wypełniają powtarzające się motywy: klucze, drabiny, kielichy, studnie, płomienie. Początkowo nawarstwione, zakomponowane w myśl średniowiecznego horror vacui , przypominają alchemiczne rebusy, zaszyfrowane wiadomości. Z czasem te archetypiczne znaki ulegają uporządkowaniu, poddane rygorom kompozycyjnym pejzaże wyobraźni zyskują większy ładunek poetycki. Formalna różnorodność szczególnie uwidacznia się w pracach na papierze - niektóre rysunki tuszem przypominają średniowieczne księgi - traktaty filozoficzno-naukowe Leonarda czy tajemnicze dzieła o nieodgadnionym dotąd przeznaczeniu jak "Hypnerotomachia Poliphili" czy manuskrypt Wojnicza. Czasem w kompozycjach pojawiają się elementy uderzająco realistyczne, innym razem przybierają kształt zawiłej siatki geometrycznych kształtów opatrzonych inskrypcjami w starożytnych językach - grece czy łacinie. Mariusz Hermansdorfer pisał: "Obrazy i rysunki Makowskiego są jakby syntezą wielu technik i tych najbardziej współczesnych i tych, które należą już do zapomnianej często tradycji. Przypominająca starych mistrzów precyzja ich wykonania niweluje różnice między metodą pointylistyczną a graficznymi konturami form, pozwala połączyć w jedną kompozycję kilka rodzajów perspektywy - rzeczywistą i odwróconą, linearną i malarską, uzasadnia patynowanie nowych przecież prac, tak, aby zyskały walor rzeczy powstałych przed laty. Podobnie z barwami, z podobraziem, z gruntem nakładanym na płótno lub deskę, ze specjalnym preparowaniem papieru, z tworzeniem na wzór inkunabułów oryginalnych ksiąg-obrazów. Nikt już dzisiaj nie stosuje tych pracochłonnych, alchemicznych niemal zabiegów, nikt nie buduje na jednym tonie kolorystycznym tak bogatych ł różnorodnych układów, ale też nikt inny nie podjął równie twórczej próby połączenia historii z dniem dzisiejszym, czasów mitycznych z epoką, która nadchodzi. Najważniejszą rzeczą w całej działalności Zbigniewa Makowskiego jest bowiem to, że tworzy on język, którym przekazuje prawdy uniwersalne, ważne szczególnie teraz, gdy w nerwowym biegu ku przyszłości zbyt obojętnie mijamy przeszłość" (Krystyna Bartnik, Zbigniew Makowski, Wrocław 2006). Na polskim gruncie intelektualna odmiana surrealizmu Makowskiego jest zjawiskiem bez precedensu. Jego zagadkowe, alchemiczne rebusy porównać można jedynie do nasyconych podobną aurą mistycyzmu prac Janiny Kraupe-Świderskiej.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.