Brama, 1969 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Szwajcaria

„Bez wątpienia wiele znaczyło dla niego spotkanie w Paryżu z André Bretonem i surrealistami, którzy zaprosili go także do wspólnej wystawy. Szybko jednak zasymilował te wpływy i zespolił je z częściowo może nieuświadomionymi elementami ojczystego folkloru w swą osobistą koncepcję obrazu, w której ambicje literackie jednoczą się z wysokiej rangi talentem malarskim w swoiście magiczną poezję”.
KARI-HEINZ HERING, WSTĘP, [w:] ZBIGNIEW MAKOWSKI, KATALOG WYSTAWY, KUNSTVEREIN FŰR DIE RHZINLANDE UND WESTFALEN, PAŹDZIERNIK 1964

Prezentowana w katalogu praca jest niezwykle charakterystyczna dla twórczości artysty przełomu lat 60. i 70. i nawiązuje do powstałych w tym czasie płócien. Po pobycie w Paryżu (1962), gdzie Makowski zetknął się z André Bretonem oraz członkami ugrupowania Phases, z którymi przez jakiś czas wystawiał swoje prace, ukształtował się jego indywidualny styl. Od Phases zaczerpnął ideę sennych, nierealnych przedstawień malarskich. Zrobił to jednak w twórczy, właściwy sobie sposób.

Praca, powstała w 1969 roku, po brzegi wypełniona jest przedmiotami. Wszystkie dalekie od praw grawitacji wirują, tworząc wciągającą i intrygującą kompozycję. Pojawił się w niej często używany przez Makowskiego motyw bramy, kluczy, fantastycznej architektury czy prostopadłościanów przypominających formujące się schody. Wszystkie te elementy osadzone zostały na tle ascetycznego pejzażu. Dynamiczna kompozycja, sprawiająca wrażenie tańczącej na wietrze, została ubrana w niezwykle intensywne, czyste, niemalże baśniowe kolory.

Makowski inspiruje się w swoich dziełach poetyką surrealizmu, jego językiem znaczeniowym i bogatą ikonografią, łącząc te elementy z przedstawieniami stylizowanych na historyczne przedmiotów, malowanych w typie trompe l’oeil, a także z dawnymi językami jak łaciński czy grecki. Wzorem surrealistów odwołuje się do swobody skojarzeń i z pozoru nieprzemyślanej kompozycji obrazu. Chociaż przedstawienia czasem sprawiają wrażenie układanki, są jednak bardzo precyzyjnie opracowane, poprzedzone skrupulatnymi przygotowaniami. Wielokrotnie tworzył językowe fuzje i neologizmy, czerpał inspiracje z literatury pięknej, stosował bezpośrednie cytaty z poezji i prozy antycznej. Symbol staje się dla niego podstawowym środkiem wyrazu, sposobem komunikacji z odbiorcą dzieła. Jest to jakby intelektualna gra z widzem.

Artysta komponuje swe obrazy ze znaków magicznych, cyfr, liter, symboli i rekwizytów, także sentencji i dłuższych tekstów. W późniejszych latach maluje ezoteryczno-magiczne pejzaże, przedstawiające zazwyczaj fragmenty antycznej architektury, ujęte na swój własny sposób, ponad którymi unoszą się symboliczne przedmioty. Ogromne znaczenie ma dla niego rysunek, który nadaje ostateczny efekt dziełu. Wywołuje wrażenie iluzji przestrzeni i wzmaga ezoteryczny nastrój całości przedstawienia. Jak zauważył Mariusz Hermansdorfer: „Przedmioty [w obrazach Makowskiego] w sposób idealny łączą dwie wykluczające się przeważnie właściwości: konkretność i umowność. Wszystkie są bowiem wyraźnie określonymi przedmiotami, a równocześnie wszystkie straciły funkcjonalność na rzecz wartości symbolicznych. Rzeczywistym przedmiotem jest więc drabina i klucz, studnia i płot, ale także litera, liczba, a nawet płomień, który związany tu jest bardziej ze sferą działalności człowieka niż przyrody. Równocześnie konkretność tych form stała się problematyczna przez oderwanie od innych, warunkujących ich przydatność, oraz przez odrealniające działanie barw. Żadna z form na obrazach Makowskiego nie jest statyczna, większość przesuwa się wolnym wahadłowym ruchem, a nawet te, które wyrastają z ziemi, sprawiają wrażenie, jakby znajdowały się w tym miejscu tylko chwilowo” (Mariusz Hermansdorfer, Kazimierz Mikulski, Katalog wystawy, Galeria BM, Wrocław 1972).

Studiował w warszawskiej ASP (1950-56). Zajmował się różnymi dziedzinami nauki: matematyką, kulturą wschodu, pasjonował się kabalistyka. Łącząc w swoich kompozycjach znaki, cyfry i litery osiągał efekty symboliczne i surrealistyczne. Brał udział w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w 1959. Jest laureatem Nagrody Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida. W 1956 ukończył warszawską ASP (pracownia Kazimierza Tomorowicza). W 1962 przebywał we Francji i brał udział w wystawie "Le Mouvement Surréaliste et le Mouvement Phases" w Paryżu. Uprawia sztukę surrealistyczną, świadczącą o fascynacji wiedzą ezoteryczną. W latach 60. komponował swe obrazy ze znaków magicznych, symboli i rekwizytów, także sentencji i dłuższych tekstów. W latach 70. i 80. malował ezoteryczno-magiczne pejzaże, przedstawiające zazwyczaj fragmenty antycznej architektury, ponad którymi unoszą się symboliczne przedmioty "Vale ergo polia, Et ibam in profundis". Otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida oraz Nagrody im. J. Cybisa.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.