Arystoteles - fizyka, 2013 r.

Zbigniew Makowski wypracował swój bardzo charakterystyczny język malarski na przełomie lat 50. i 60. To właśnie wówczas zetknął się z André Bretonem oraz członkami międzynarodowego ugrupowania Phases. Przez kilka lat wystawiał wspólnie z nimi, choć nigdy w jednoznaczny sposób nie identyfikował się z doświadczeniami awangardy. Swoje poszukiwania twórcze oparł na nawiązaniu do poetyki surrealizmu, w niepowtarzalny sposób łącząc słowo z obrazem. Makowski odwoływał się do swobody skojarzeń - inspirował się poetyką surrealizmu, jego językiem znaczeniowym i bogatą ikonografią, łącząc te elementy z przedstawieniami stylizowanych na historyczne przedmiotów, malowanymi w typie trompe l'oeil i z łacińskimi napisami. Wielokrotnie tworzył językowe fuzje i neologizmy, czerpał inspiracje z literatury pięknej, stosował bezpośrednie cytaty z poezji i prozy antycznej. Mieczysław Porębski pisał o Makowskim: "Teksty pisane i rysowane, urywki tekstów, numerowane kolejno rejestry słów i imion, rejestry znaków, zarówno prostych ideogramów, jak znaków przedmiotowych, cale tabele takich znaków porządkowanych zgodnie ze skomplikowanymi regułami gry, regułami, które dla jej uczestników pozostaną jednak zakryte, co najwyżej domyślne - zawsze we fragmentach, odcinkach, bowiem jest to gra otwarta, gra, w której tkwimy, nie zaś gra, w która wchodzimy, żeby w określonym momencie wyjść z niej pokonanym albo zwycięzcą. Obrazy i rysunki Zbigniewa Makowskiego - malarza i poety - są dla mnie cenne tym przede wszystkim, ze artysta ten znajduje w nich własnymi środkami i własnym, nie sugerującym się niczym doświadczeniem pierwszy system informacyjny, w którym znak i charakter znaku, jego funkcja medialna i funkcja ekspresywna, to, c o się mówi, i to, czym się mówi, nie zostały jeszcze rozdzielone, przeciwstawione, wzajemnie o siebie pomniejszone. Makowski pisze swoje rysunki tak, jak pisze się listy, których adresat jest jeszcze nieznany. I równocześnie Makowski rysuje to, co pisze, odnajduje w mowie znaków to wszystko, co w niej jest bezpośrednie, co jako sam przekaz, sam fakt i sens komunikacji wyprzedza jej przedmiot i rezultat. Jest w tym świeżość, jest wiara w samą potrzebę nawiązywania i podtrzymywania łączności, prowadzenia dalej dialogu, który trwa, choć zmieniają się cywilizacje i alfabety, pojęcia i języki, symbole i wartości. Jest w tym świeżość i wiara, które w każdym nowym, przychodzącym pokoleniu stanowi warunek konieczny i wystarczający kolejnego samookreślenia się, kolejnego początku" (Mieczysław Porębski, Zbigniew Makowski, [w:] Pożegnanie z krytyką, Kraków 1966, s. 73-74).

W latach 1950-56 studiował na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom obronił w pracowni Kazimierza Tomorowicza. Brał udział m.in. w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej (Warszawa 1959) czy I Plenerze Koszalińskim (Osieki 1963) Nie identyfikował się jednak z działaniami awangardy. Zajmował się różnymi dziedzinami nauki: matematyką, kulturą wschodu, pasjonował się kabalistyka. Łącząc w swoich kompozycjach znaki, cyfry i litery osiągał efekty symboliczne i surrealistyczne.
W 1962 przebywał we Francji i brał udział w wystawie "Le Mouvement Surréaliste et le Mouvement Phases" w Paryżu. W latach 60. komponował swe obrazy ze znaków magicznych, symboli i rekwizytów, także sentencji i dłuższych tekstów. W latach 70. i 80. malował ezoteryczno-magiczne pejzaże, przedstawiające zazwyczaj fragmenty antycznej architektury, ponad którymi unoszą się symboliczne przedmioty. Otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida, jest również laureatem Nagrody im. J. Cybisa, przyznawanej za całokształt twórczości.