Kompozycja abstrakcyjna, 1961 r.

"(...) Zbigniew Jaskierski jest pośrednikiem między światem kolorystycznej kontemplacji, nie pozbawionej pewnego estetyzmu - a twórczością, która cechuje dramatyczność (...). Rysunki Jaskierskiego zbudowane są na subtelnych kontrastach uderzająco bogatej faktury. Jaskierskiego w mniejszym stopniu interesują problemy malarskiej architektoniki. Operuje plamą określoną gatunkiem faktury. Plamy zazębiają się, tworząc graficzną tkaninę - piękny, bogaty dywan."
Jerzy Olkiewicz, Rysunki pięciu malarzy, "Projekt" 1962, nr 3, s. 12-17.
Zbigniew Jaskierski studiował w latach 1948-1954 w ASP w Warszawie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa, u którego uzyskał dyplom. Od 1957 aż do tragicznej śmierci w katastrofie lotniczej pracował jako pedagog w macierzystej uczelni. W swej twórczości malarskiej kontynuował doświadczenia polskiego koloryzmu. Do końca lat 50. tworzył kompozycje, w których figuralny czy pejzażowy motyw był pretekstem do bogatego kolorystycznie i fakturowo rozwiązywania form. Od początku lat 60. malował kompozycje abstrakcyjne, w których wcześniejsze doświadczenia zaowocowały dramatyzmem form, soczystą i pełną kontrastów kolorystyką, katastroficznym wyrazem. Był wysoko ceniony jako jeden z najwybitniejszych malarzy swego pokolenia. W 1962 zdobył Złoty Medal na I Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie. W 1964 miał wystawę indywidualną w Galerii Krzywe Koło. Uczestniczył w najważniejszych cyklicznych wystawach zbiorowych lat 60. w kraju, reprezentował też Polskę m. in. na II Biennale Młodych w Paryżu w 1961 i na innych wystawach za granicą.