Bez tytułu

Urodził się w Radomsku, teoretyk sztuki, malarz i fotograf. Fotografii i malarstwa uczył się w czasie II wojny światowej, samouk. Był więźniem obozu koncentracyjnego w Auschwitz i w Mauthausen,gdzie organizował krótkie artystyczne pokazy. W obozie koncentracyjnym poznał Mariana Bogusza. Po wojnie aktywnie włączył się w życie artystyczne. W latach 1947-1949 był członkiem Klubu Młodych Artystów i Naukowców, a od 1952 roku przez 19 lat redagował magazyn „FOTOGRAFIA". Oprócz malarstwa zajmował się fotografiką; jego serie fotograficzne z lat 1959-1968 - uważane są za wydarzenie wśród polskich "environments", stworzonych w całości z fotografii. Był założycielem wrocławskiej galerii "Permaf"o - uważanej za jedno z centrum polskiego konceptualizmu. Z. Dłubak w 1982 wyjechał do Francji na stałe.
Współorganizator Wystawy Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 roku. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików niemal od samego początku jego założenia, gdzie pełnił funkcje kierownicze: prezesa oraz przewodniczącego Rady Artystycznej. W 1955 roku założył Grupę 55, a w latach 70. wraz z Adamem Lachowiczem i Natalią LL Grupę Permafo. W latach 1965-1975 wykładał na PWSSP i PWSFTviT w Łodzi. Wraz ze swoimi absolwentami i studentami powołał grupę sztuki kontekstualnej "Seminarium Warszawskie". Związany był z warszawskimi galeriami Krzywe Koło, Współczesna, Foksal i Remont, a później również z wrocławskimi Permafo i Seminarium-Foto-Medium-Art. Współzałożyciel Małej Galerii PSP-ZPAF w Warszawie gdzie często wystawiał swoje prace. W latach 80. wyjechał do Francji, ale pod koniec swojego życia przeprowadził się znów do Warszawy. W powojennej fotografii polskiej o awangardowym i nowoczesnym obliczu Dłubak jest wciąż artystą o ogromnym autorytecie, kształtującym wiele pokoleń artystycznych od końca lat 50. do chwili obecnej. Jego prace znajdują się we wszystkich ważniejszych muzeach polskich.