Widok na Wawel z pracowni artysty, 1915 - 20

Malarz i grafik, wybitny kolorysta. Uważany za "najczystszy z temperamentów malarskich w sztuce polskiej". Był najmłodszym uczniem Jana Matejki. Jednak sztuka wielkiego krakowskiego mistrza nie odegrała większej roli w kształtowaniu się malarskiego stylu młodego artysty. Z pewnością więcej zawdzięczał naukom swego późniejszego profesora - Leona Wyczółkowskiego. Studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych ukończył w 1899 r. Otrzymał złoty medal i roczne stypendium umożliwiające mu kontynuowanie nauki w Paryżu. Po powrocie do Polski osiadł w Krakowie. Od 1907 do 1947 r. pracował jako wykładowca w krakowskiej ASP. Jego twórczość inspirująco oddziałała na rozwój koloryzmu polskiego. O talencie pedagogicznym Weissa, jak i o sile oddziaływania uprawianej przez niego sztuki świadczy fakt, że jego uczniami byli tak wybitni koloryści jak Czapski, Waliszewski i Eibisch. W malarstwie Weissa splatały się różne poetyki: realistyczna, ekspresjonistyczna, impresjonistyczna i secesyjno-dekoracyjna. Stałą zaś cechą jego twórczości było inspirowanie się naturą, której obserwacja i doskonała znajomość leżała zawsze u podstaw każdego z namalowanych przez niego obrazów. Jednak, jak trafnie ujęła Agnieszka Ławniczakowa, Weiss "nie poddawał się biernie płynącym z wizualnego świata impulsom i rzadko był chłodnym tylko ich rejestratorem. W najlepszych jego obrazach wyczuwalne jest delikatne wzruszenie, jakie daje z jednej strony przeżycie natury, z drugiej zaś świadomość umiejętności przekształcania własnych wrażeń w harmonijną strukturę malarską. Strukturę, która u naszego artysty stanowiła sumę wiedzy o jakoby niezależnym od poznającego podmiotu wyglądzie obiektu, indywidualnych doznań zmysłowych wyzwalanych przez przedmiot we wrażliwym odbiorcy i wreszcie, artystycznej refleksji nad prawami kompozycyjnymi rządzącymi dziełem sztuki. (A. Ławniczakowa, Wojciech Weiss 1875 - 1950. Katalog wystawy monograficznej, MNP, VI - IX 1977, s. 43).