PEJZAŻ, 1912

Niezwykle ekspresyjny pejzaż przedstawiający jasno świecące nad polami słońce. Horyzontalnie położone, zwężające się plamy barwne budują perspektywę. Żywa barwa pól w dolnej części obrazu zrównoważona jest przez płaszczyznę bezchmurnego, jasnego nieba. Efekt rozbłyskującego na nim, oślepiającego słońca ukazany został przez podkreślenie intensywnie żółtą barwą niezamalowanej części papieru. Kładąc kilka plam barwnych, artysta stworzył obraz niezwykle ekspresyjny.
Akwarela ta powstała w trwającym zaledwie kilka lat okresie "białym" (1908-1912). O pejzażach z tego okresu pisze Łukasz Kossowski: "Tak jak i w poprzednim okresie twórczości, urzeka artystę moment zetknięcia się słonecznej kuli z linią horyzontu, jej rozszczepienie na wiązki promieni. Dowodem może być seria studiów olejnych, malowanych na niewielkich tekturach i deseczkach: promień rozpryskujący się w szklanej kuli, słońce promieniujące na piersiach chłopca, czy posługując się słowami malarza, słońce zachodzące w koronie drzew, osadzone jak olbrzymi, wspaniały klejnot. Obok takich syntetycznych notatek powstają pejzaże rozległe, epickie, gdzie nad wąskim pasmem lasu lub wzgórz rozpościera się obszar pochmurnego dramatycznego w wyrazie nieba. Są to przede wszystkim pastele i akwarele, w kompozycji, których doszukać się można ech młodzieńczych pejzaży. W Kalwarii Weiss osiąga mistrzostwo w technice akwarelowej. Urzekają one lekkością i skrótowością malarskiego zapisu, laserunkową przejrzystością tonu, intuicyjnym wykorzystaniem przypadkowego niekiedy rozpływania się farby lub pustej, niezamalowanej przestrzeni kartonu". (Łukasz Kossowski, Pejzaże Wojciecha Weissa, Kielce 1985, s. 19).