Bez tytułu, 2004

GILEWICZ Wojciech
Urodzony w Biłgoraju, studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (1994-1996), a następnie w Warszawie, gdzie w roku 1999 uzyskał dyplom z malarstwa (aneks z fotografii). Mieszka i pracuje w Warszawie i w Nowym Jorku.
Jest malarzem, fotografem, autorem instalacji i filmów wideo. W swoich pracach, które sytuują się zazwyczaj na styku wszystkich tych dyscyplin, Gilewicz podejmuje problem zacierania się granic między rzeczywistością a jej przedstawieniem w sztuce. Częstym motywem w jego twórczości jest zastępowanie elementów otaczającego świata ich malarskimi replikami. Obrazy Gilewicza podszywają się pod fragmenty ścian budynków, parapety, płyty chodnikowe i dla widza nieuprzedzonego o ich obecności są całkowicie niezauważalne. Czasem artysta „naprawia rzeczywistość”, umieszczając w miejscu ubytków np. w ścianach „łatające” je obrazy. Widz może odnaleźć ukryte w tkance miejskiej prace Gilewicza dopiero dzięki specjalnie przez artystę przygotowanej mapce lub też dzięki filmom, będącym zapisami akcji malarskich artysty. Gilewicz pozostawia swoje obrazy w przestrzeni publicznej zazwyczaj na dłuższy czas, świadomie wystawiając je na działanie słońca, deszczu, wiatru lub ingerencję innych osób. W swojej twórczości Gilewicz pokazuje ogromną siłę medium malarskiego, które jest w stanie perfekcyjnie naśladować rzeczywistość, a jednocześnie niejako zaprzecza sensowi malarstwa, gdyż jego obrazy pozostają niewidoczne. Obrazy Gilewicza są zarazem hiperrealistyczne i nieprzedstawiające – dokładnie odwzorowują fragmenty otoczenia, ale wyjęte z kontekstu rzeczywistości i przeniesione do galerii stają się obrazami całkowicie abstrakcyjnymi.
Wojciech Gilewicz jest także autorem fotograficznego cyklu Oni powstającego od 2002 roku. Cykl ten oparty jest na iluzji – za pomocą podwójnej ekspozycji i filtra połówkowego artysta stwarza swojego sobowtóra, brata bliźniaka, swoje alter ego i przygląda się sobie samemu ich oczami kreując na fotografiach sytuacje, które – pozornie zwykłe, codzienne – w rzeczywistości jednak nigdy nie miały miejsca. Zastosowane tu tradycyjne techniki fotograficzne nie pozwalają bowiem na zbliżenie czy dotknięcie się obu postaci, które wspólnie pracują, podróżują, odpoczywają, są zawsze razem, a jednocześnie osobno – jest między nimi dystans niemożliwy do przełamania. Powstają sytuacje pełne napięcia psychologicznego, odnoszące się do poszukiwania tożsamości oraz samotności, poczucia wyobcowania i niespełnienia. Fotografie z cyklu Oni można czytać na wielu różnych płaszczyznach interpretacyjnych – jako współczesną historię o Narcyzie, opowieść o melancholii czy miłości homoerotycznej.
Za motyw przewodni całej twórczości Wojciecha Gilewicza uznać można chęć pokazania, jak względny i zmienny jest nasz odbiór otaczającego świata oraz jak płynne mogą być granice między rzeczywistością a jej odbiciem w sztuce. Twórczość Gilewicza prowokuje do refleksji nad mechanizmami rządzącymi naszą percepcją i nad kulturowymi uwarunkowaniami naszego widzenia.