SU 13, 1972 r.

Prezentowany obraz "SU 13" z 1972 roku to hipnotyzująca kompozycja z ikonicznej serii op-artowskich fal autorstwa Wojciecha Fangora, które powstawały na przestrzeni lat od 1958 do 1975. Przepełnione poetyzmem dzieło to nie tylko kolorystyczne badanie przestrzeni, lecz również pokaz technicznej wirtuozerii tego artysty. Jednocześnie jest to niepowtarzalne i nowatorskie malarstwo, które nie znalazło odpowiednika w ówczesnej sztuce.
Seria SU, z której pochodzi prezentowany obraz Wojciecha Fangora, powstała w Summit w stanie Nowy Jork, gdzie artysta wraz z żoną Magdaleną kupił i wyremontował stary dom farmerski. Był to okres, kiedy pozycja wybitnego polskiego artysty na arenie światowej sztuki była już bez wątpienia ugruntowana, po najważniejszych wystawach polskiej (i nie tylko) sztuki w USA, takich jak Fifteen Polish Painters w MoMA w 1961, "The Responsive Eye" z 1965 i jego solowej wystawie w Muzeum Guggenheima w 1970 roku.
Wojciech Fangor lejtmotywem całej swojej twórczości uczynił przestrzeń. Początkowo była to "przestrzeń traumy" okupacyjnego przeżycia z 1943, które zaowocowało namalowaniem w 1946 "Rozstrzelania". Powojenna rzeczywistość szybko rzuciła wybitnego artystę w przestrzeń polityki. Mimo obowiązującego kanonu Wojciech Fangor odnalazł własny język wypowiedzi, nawiązujący do tradycji figuratywnego malarstwa europejskiego początku XX wieku. Po upadku doktryny socrealizmu artysta rozpoczął badania nad przestrzenią architektoniczną, czego efektem było pierwsze environment w Polsce. Mimo negatywnego przyjęcia przez krytyków i publiczność artysta kontynuował eksperymenty, tworząc op-art w nowatorskiej odsłonie. Dzięki niebywałym umiejętnościom warsztatowym tworzył iluzje przestrzeni i ruchu, takie jak "SU 13", które oczarowały międzynarodową publiczność i przyniosły mu sławę. Kolejną przestrzenią interesującą wielkiego malarza była przestrzeń międzyludzka, a następnie przestrzeń wirtualna, której owocem stała się seria "obrazów telewizyjnych". Z punktu widzenia dzisiejszej historii sztuki nie sposób dziwić się międzynarodowemu uznaniu, które było udziałem sztuki Wojciecha Fangora. Był artystą wybitnym od początku swojej drogi; niezależnie od tego, czy tworzył figuralne prace socrealistyczne, grafikę użytkową, bezkrawędziowe, op-artowskie kompozycje czy postmodernistyczne "obrazy telewizyjne". Doskonałość jego warsztatu szła w parze z głębokim przekonaniem o znaczeniu, które niesie. Stojąc gdzieś pomiędzy europejską tradycją malarstwa olejnego a radykalnym eksperymentatorstwem, Wojciech Fangor torował nowe drogi malarstwu XX-go wieku.
Paradoksalnie, w Polsce, mimo międzynarodowej sławy, malarstwo Wojciecha Fangora zostało docenione bardzo późno. Zdaniem Jarosława Modzelewskiego kluczowy był słaby dostęp do nowej, op-artowskiej twórczości tego artysty, połączony z "niepokojącymi" obrazami socrealistycznymi, które polska publiczność znała z muzeów: "Skąpe wiadomości o sukcesach Wojciecha Fangora w op-arcie, kilka reprodukcji - to było w zasadzie wszystko, co wtedy wiedziałem o tym mitycznym dla mnie artyście. Sytuację komplikowały jeszcze jego niepokojące obrazy z lat 50., które oglądałem w muzeach. Dorobek Fangora docierał do mnie nierozerwalnie spleciony z historią i jego osobistymi doświadczeniami, których doznawał za jej sprawą" (Jarosław Modzelewski, Recenzja dorobku Wojciecha Fangora w postępowaniu o nadanie tytułu doktora honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, realizowanym na Wydziale Malarstwa, Warszawa 2015).

W czasie okupacji studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Uzyskał dyplom w warszawskiej ASP w 1946. Na festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował dekorację przestrzenną w plenerze. Odtąd prace malarskie były realizowane w relacji do przestrzeni poza obrazem - jak w słynnym “Studium przestrzeni" z 1958 roku, poprzedzającym światowe realizacje environments. Instalacje malarskie z lat 50. i 60., złożone z kolorowych kontrastujących kręgów i fal, dotykały problemów optycznych i były bliskie sztuce op - art. Ukoronowaniem tego okresu była indywidualna wystawa w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1970). Prowadził działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Anglii i USA. Jego prace znajdują się w największych kolekcjach na świecie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.